Rozdział 2: Królowa

Miranda powoli odzyskiwała świadomość. Głowa bolała ją niemiłosiernie, jakby przejechało przez nią stado dzikich koni. Jęknęła cicho, próbując zorientować się w sytuacji, przypomnieć… Pułapka! Natychmiast otworzyła oczy. Chciała usiąść, wstać, działać, ale ktoś tak mocno owinął jej ciało w ciepły koc, że nie utrzymała równowagi i przewróciła się w bok, omal nie wpadając twarzą w ognisko.

Druga próba przyniosła oczekiwany rezultat, gdyż Miranda najpierw uwolniła ręce. Usiadła i zdezorientowana rozejrzała się dookoła. Była noc, to nie ulegało wątpliwości. Gwiazdy jasno świeciły na czarnym firmamencie, towarzyszył im cienki sierp księżyca. Kobieta zmarszczyła brwi, coś się nie zgadzało. Może i ból głowy utrudniał skupienie, ale doskonale pamiętała, że wczorajszy księżyc był niemal w pełni.

Przed nią jasno płonęło ognisko, obok którego na dużym liściu leżały dwa jabłka i kawałek chleba oraz bukłak. Na Renosa, ile czasu straciłam. Gdy zemdlałam nie było jeszcze południa, pomyślała Miranda. I gdzie ja w ogóle jestem?

– Okryj się kocem, noce są zimne – rozległ się czyjś głos. Słysząc go, Miranda przez chwilę zapomniała o całym świecie. Był piękny i melodyjny niczym śpiew skowronka, kobieta mogłaby go słuchać godzinami i nigdy nie miałaby dość.

Szybko jednak otrząsnęła się z początkowego uroku i wtedy zobaczyła postać siedzącą naprzeciw niej, w nieznacznej odległości od ogniska. Mężczyzna był ciasno opatulony peleryną, na głowie miał kaptur, który całkiem zasłaniał twarz, kryjąc ją w cieniu.

– Kim jesteś? Co ze mną zrobiłeś i gdzie my w ogóle jesteśmy? – zadawała kolejne pytania.

Chciała posłuchać wcześniejszej rady mężczyzny, gdyż na odsłoniętych ramionach pojawiła się gęsia skórka i zrobiło jej się zimno, lecz wtedy zorientowała się, że miała na sobie prostą bluzkę z bufiastymi, podartymi rękawami, uszytą z szorstkiego, drażniącego ciało materiału, oraz szeroką, sięgającą do połowy łydki, brudną spódnicę. Był to stój wieśniaczki, jakiego nigdy by nie ubrała. Najgorsze okazało się jednak to, że zniknął sztylet, który zawsze nosiła przy sobie, a z palców pierścienie.

– Coś ty mi zrobił?! Okradłeś mnie! To niewybaczalne! – wrzasnęła z furią, ale mężczyzna pozostał niewzruszony. Nawet nie odwrócił głowy w stronę Mirandy.

– Nie krzycz, bo ściągniesz nam na głowę problemy – upomniał ją spokojnie.

W Mirandzie aż zagotowało się ze złości. Żaden obcy nie miał prawa jej pouczać! Chciała wyrazić swoje niezadowolenie i zmusić nieznajomego do przedstawienia się, jak nakazywała reguła wobec osoby o jej pochodzeniu. Wtedy jednak głośno zaburczało jej w brzuchu. Kobieta zarumieniła się ze wstydu i nietaktu, zarazem ciesząc się, że w ciemnościach mężczyzna nie mógł dojrzeć czerwonych wypieków na policzkach. Przez sekundę skrycie liczyła, że nic nie usłyszał, ale tym razem zwrócił ukrytą w cieniu kaptura twarz w jej kierunku.

– Jedz – powiedział, wskazując ręką dwa jabłka i chleb.

W pierwszej chwili Miranda chciała odmówić jałmużny, dzień głodówki to niewiele. Lecz żołądek ponownie głośno zaprotestował i kobieta schowała dumę do kieszeni. Chleb zjadła bardzo szybko, mimo że był twardy i nieświeży, potem sięgnęła po jabłko, lecz zawahała się.

– A ty, panie? – zapytała, gotowa w ostateczności zrezygnować nawet z obu owoców. Mężczyzna tylko pokręcił głową, więc Miranda odgryzła spory kawałek pierwszego jabłka. Było twarde i bardzo słodkie. – Nie sądzisz, panie, że ognisko także może zdradzić naszą obecność? Chociaż nie wiem, przed kim mielibyśmy się ukrywać, jesteśmy w Armadarze – dodała już spokojniej.

– Nie miałem wyjścia, gdyż zamarzłabyś na śmierć. To i tak cud, że jeszcze żyjesz. A wracając do twoich wcześniejszych oskarżeń, to nic ci nie ukradłem – wyjaśnił mężczyzna. – Leżałaś nieprzytomna w trzcinach przy rzece, możliwe, że ktoś inny, przechodząc obok, sądził, że nie żyjesz i zabrał to, co wydawało mu się cenne.

– I ubrał mnie w te szmaty? – prychnęła pogardliwie Miranda. – I jaka rzeka? Stolicę dzielą mile od ujścia Ethel.

– Nie mówiłem o ujściu – sprostował mężczyzna. – Znajdujemy się nieopodal miejsca, gdzie kiedyś przebiegała granica Armandaru z Vankusem. Gdybyś przeszła przez zagajnik, mogłabyś z daleka dostrzec strażnicę.

Przerwała jedzenie drugiego jabłka i patrzyła na nieznajomego, jakby dopiero zmaterializował się przy niej i oznajmił, że tak naprawdę jest smokiem. Szaleniec, przemknęło kobiecie przez myśl. Nagle nieopodal zahuczała sowa. Miranda zadrżała i mocniej opatuliła się kocem.

– Kiedyś przebiegała? – powtórzyła, starając się ignorować chłód. Nie miała już wątpliwości, mężczyzna postradał rozum. – Chcesz mi powiedzieć, że w ciągu ostatnich kilku godzin sprzymierzone z Armandarem wojska Vankusu najechały ten kraj?

Mężczyzna milczał przez dłuższą chwilę. Miranda żałowała, że nie widziała twarzy nieznajomego, wtedy łatwiej byłoby odgadnąć, co skrywało się w jego myślach, jak oceniał jej słowa. Obecnie mogła jedynie zgadywać i liczyć na to, że w końcu się odezwie i nie skłamie.

– Armandar upadł po śmierci królowej, a…

– Łżesz! – krzyknęła, przerywając mu w połowie zdania.

Była wściekła, krew szybciej krążyła w żyłach. Kobieta chciała działać, dotkliwie ukarać mężczyznę za te słowa, ignorując zdrowy rozsądek. Zaśmiała się krótko, po czym wstała, dumnie unosząc głowę i spoglądając z góry pełnym pogardy wzrokiem na nieznajomego. On jednak, ku jej olbrzymiemu zdumieniu, nawet nie drgnął, w najmniejszy sposób nie pokazał, że zrobiła na nim jakiekolwiek wrażenie.

– Jestem Miranda Tarinius, królowa Armandaru – rzekła władczo. – Nie rozpoznałeś swojej królowej, panie…? – urwała, nie wiedząc, jak nazywał się mężczyzna. – Powiedz mi w końcu, jak się nazywasz.

– Jestem Gelu.

– Gelu…? – dociekała dalej Miranda.

– Tylko Gelu.

– Niech będzie, panie tylko Gelu – prychnęła kobieta, przeklinając go w duchu. Miną wieki, zanim zdoła wydobyć z niego konkretne informacje. – Żądam odpowiedzi.

– Dwa lata, trzy miesiące i dziewiętnaście dni temu – zaczął mężczyzna, podczas gdy Miranda skupiła całą siłę woli, by mu nie przerwać i nie zapytać jeszcze o godzinę – ogłoszono śmierć ostatniej przedstawicielki rodu Tariniusów. Władzę natychmiast przejął Archibald Gehakt, obecny książę i namiestnik. Armandar i Vankus stanowią część Cesarstwa Kuyo, dlatego nie ma już granicy między tymi państwami.

Gelu mówił spokojnie i monotonnie, jakby cała ta sytuacja w ogóle go nie obchodziła, podczas gdy Miranda czuła, jakby ktoś uderzył ją bardzo mocno w głowę. Nie miała już sił, by utrzymać się na nogach, opanowała ją przeraźliwa niemoc oraz strach, a niewidzialny napastnik nadal ją katował. Drżała z zimna, chociaż jej ramiona okrywał koc. Mocno zacisnęła powieki, ale to nic nie dało, bo po chwili łzy płynęły po policzkach kobiety, a potem kapały na trawę.

– Moi doradcy, generałowie i rycerze do tego dopuścili? – załkała cicho, po czym mocno zagryzła wargę, by się uspokoić. Królowa nie mogła pozwolić sobie na okazywanie słabości. Gdy miała pewność, że głos jej nie zadrży, odezwała się ponownie: – Co z Rolandem? Dlaczego Robert Tarinius nie upomniał się o tron? On powinien dziedziczyć, gdybym… – przełknęła głośno ślinę, nie będąc w stanie dokończyć zdania. – Wiem, że mówili o nim, iż jest niedorozwinięty, ale to dziecko, dorośnie, zmężnieje. Dobrzy doradcy mu pomogą, utrzymają kraj, zanim to nie nastąpi – mówiła, bojąc się zamilknąć, bojąc się usłyszeć prawdę. – Powiedz coś, do cholery!

– Wszyscy, którzy nie zgadzali się z Archibaldem Gehaktem, zostali publicznie straceni lub zesłani do prac niewolniczych w Cesarstwie Kuyo. Robert i jego matka nie mieli nawet prawa wyboru – powiedział Gelu, po raz pierwszy okazując jakieś emocje. Wcześniejszą obojętność zastąpił smutek. – Jeśli rzeczywiście jesteś królową, straciłaś wszystko.

Miranda zadrżała, przyciskając dłoń do ust, by nie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Musiała być twarda, nie mogła się teraz rozpłakać. Łzy jednak w ogóle jej nie słuchały, niepohamowanie spływając po policzkach. Jak to się mogło stać? Dlaczego Archibald zrobił coś takiego, dlaczego zabił tych wszystkich ludzi, którzy w niczym nie zawinili?! Nawet Robert… Może i był jej dalszym kuzynem, ale kobieta zawsze traktowała go jak członka rodziny. Zaopiekowała się chłopcem i jego matką, gdy przedwcześnie zmarł lord Tarinius.

– Ale ja nic nie pamiętam – powiedziała, gdy już trochę się uspokoiła. Otarła policzki kocem, poniewczasie uświadamiając sobie, że nie należał do niej. – Moje ostatnie wspomnienie dotyczy wyjazdu na piknik z przyjaciółmi, podczas którego nas zaatakowano. W pewnym momencie straciłam przytomność, sądziłam, że mnie zabiją, a potem obudziłam się tutaj. Co się ze mną działo przez te dwa lata?

– Nie wiem – odpowiedział prosto z mostu Gelu.

Miranda przegryzła dolną wargę, by ponownie się nie rozpłakać. Muszę być silna, powtarzała sobie raz za razem. Jestem królową, do cholery! Nie mogę zawieść mojego ludu, oni liczą na mnie. Mocno zacisnęła dłonie w pięści, zgniatając jabłko, które nadal trzymała w ręce, ponieważ całkowicie o nim zapomniała.

~ * ~

Miranda stała na głównym placu w Kavio, stolicy Armandaru. Rozejrzała się wokół, stwierdzając, że z każdej strony otaczają ją ludzie. Wszyscy na coś czekali, wpatrując się w jeden konkretny punkt. Zaciekawiona kobieta podążyła za ich wzrokiem, po czym zadrżała. Na wysokiej platformie postawiono nieduży pieniek, przy którym stał kat, trzymając w rękach olbrzymi topór.

Kobieta bardzo wolno stawiała krok za krokiem, starając się dotrzeć do miejsca egzekucji, które nigdy w jej państwie nie istniało. Otaczający ją ludzie jakby znikali. Nie musiała nikogo ominąć, chociaż jeszcze przed chwilą mieszkańcy stolicy zagradzali drogę, tłocząc się przy platformie.

Po chwili znalazła się w pierwszym rzędzie, w tym samym momencie przyprowadzono skazańców. Na przedzie szedł drobny, niski chłopiec z twarzą obsypaną mnóstwem piegów, rozglądał się wokół półprzytomnie, jakby nie wiedział, gdzie się znalazł. Robert, chciała krzyknąć, ale żaden dźwięk nie mógł wydostać się z jej ust.

Chłopca brutalnie zmuszono, by uklęknął i położył głowę na pieńku. Z jego oczu popłynęły łzy, jednak nadal nie rozumiał, co się działo, jakby znajdował się w zupełnie innym świecie, do którego docierał tylko ból zadawany w rzeczywistości.

Miranda płakała razem z Robertem, ale nie mogła krzyknąć, by powstrzymać kata, nie mogła się ruszyć, jakby ktoś zaklęciem zmusił ją do pozostania w miejscu.

Kat wysoko uniósł topór, po czym z wprawą opuścił, jednym cięciem zadając dziecku śmierć. Oddzielona od reszty ciała głowa potoczyła się wprost pod stopy Mirandy. Kobieta osunęła się na kolana, krzycząc bezgłośnie. Drżącą dłonią zmierzwiła włosy Roberta. Tłum wokół niej klaskał i wiwatował z radości.

Podniosła głowę, nie potrafiąc się powstrzymać. Jeszcze raz spojrzała na kata i rozpoznała w nim Rolanda. Mężczyzna uśmiechał się ironicznie, z pogardą patrząc wprost w oczy Mirandy. Obok niego stał ktoś jeszcze – Archibald Gehakt w złotej koronie na głowie, jej koronie.

– Ją też zabij, bracie – rozkazał władca. – Wtedy już nikt nie stanie nam na drodze, a Armandar będzie nasz.

Roland zeskoczył z platformy i stanął nad drżącą ze strachu Mirandą. Tłum wiwatował. Mężczyzna uniósł topór…

Kobieta obudziła się gwałtownie. Natychmiast zasłoniła usta dłonią, by nie krzyczeć ani nie szlochać. Dość słabości, szczególnie z powodu głupiego koszmaru. Tak realnego i przerażającego… Musi być silna! Dla mieszkańców, dla kraju. Czeka ją trudne zadanie, ale nie odda Armandaru bez walki, skoro państwo prawnie należało do niej – nie do Archibalda Gehakta, nie do cesarza Harukyu.

Lekko odwróciła głowę, stwierdzając, że Gelu siedział w tej samej pozycji co wcześniej. Nadal nie zdjął kaptura z głowy, jakby obawiał się pokazać twarz. Jutro nie będzie miał wyjścia, stwierdziła Miranda. Ułożyła się wygodniej i niemal od razu zasnęła. Tym razem nic jej się nie śniło.

~ * ~

Chciałam dodawać rozdziały co dwa tygodnie, a zostały jeszcze dwa dni, ale nie mogłam się powstrzymać. Szczególnie, że w moje łapki w końcu wpadło Dragon Age Inkwizycja i pewnie w najbliższym czasie będę zajęta graniem.
Rozdział jest bardzo krótki jak na moje długości, ale nie widziałam sensu, by cokolwiek tu na siłę dopisywać, z kolejnego też nie da się przenieść żadnych fragmentów, bo nic by nie pasowało. Dlatego zostawiam w tej formie.
I mam jeszcze jedną, dość nietypową prośbę. Jeżeli ktoś z was ma pomysł na zdanie z błędami stylistycznymi, to mógłby mi napisać. Może odnosić się do obojętnie czego. Obiecałam stworzyć test dla korektorów na grupie skanlencyjnej, na której robię korekty i o ile nie mam problemu z błędami ortograficznymi, interpunkcyjnymi czy gramatycznymi, to na stylistyczne absolutnie nie mam pomysłu.