Rozdział 3: Wygnaniec

Gelu siedział ze skrzyżowanymi nogami obok płonącego jasno ogniska i przygotowywał śniadanie. Z samego rana wybrał się na szybkie polowanie. Udało mu się ustrzelić jedynie trzy małe króliki, ale to musiało wystarczyć im obojgu. Gdyby chodziło tylko o niego, już dawno zwinąłby obóz i zapolował w zagajniku na większe zmierzę, by mieć zapas mięsa. Jednak przewrotna bogini losu chciała inaczej i postawiła na jego drodze Mirandę.

Kątem oka spojrzał na śpiącą kobietę, która sprawiła mu tyle problemów. Kaskada rudych, kręconych włosów niemal całkiem zasłoniła jej twarz, lecz wczorajszej nocy przyjrzał się dokładnie. Nigdy nie widział królowej Armandaru, lecz wiele lat temu miał okazję spotkać króla Triana, jej przodka. Z zewnątrz była bardzo do niego podobna. Gelu miał nadzieję, że na tym wszelkie podobieństwa się kończyły, gdyż w przeciwnym wypadku do końca życia żałowałby, że nie zostawił jej na pastwę losu w rzece.

Wygląd nie był jednak tak bardzo istotny. Najważniejsze, że podczas rozmowy ani w oczach, ani w słowach kobiety nie wyczuł kłamstw, które tak uwielbiała jej rasa. Wierzył, że obok niego spała Miranda Tarinius, prawowita królowa Armandaru. I to stanowiło największy problem, rodząc tysiące pytań. Dlaczego odzyskała pamięć po dwóch latach? Co się z nią działo do tego czasu? Czy groziło jej niebezpieczeństwo? W jaki sposób znalazła się w Ethel? Ktoś próbował ją zabić, czy raczej ukrył w trzcinach, by później po nią wrócić?

Przez to wszystko Gelu był rozdarty. Z jednej strony w pewien sposób czuł się odpowiedzialny za bezpieczeństwo Mirandy. Głównie dlatego oddał jej całą kolację, a teraz szykował śniadanie, zamiast zostawić kobiecie sztylet i odejść, gdy spała niczego nieświadoma. Z drugiej strony Armandar i problemy polityczne królestwa ani trochę go nie obchodziły. Natomiast ona na pewno tak łatwo nie odpuści i po przebudzeniu zapewne przedstawi mu setkę absurdalnych planów, jakie wpadły jej do głowy. Jak każdy człowiek zacznie działać, zamiast przez chwilę na spokojnie wszystko przemyśleć.

Przede wszystkim mężczyzna wiedział jedno. W żaden sposób nie mógł jej pomóc, obudziła się za późno, by odzyskać tron. Dwie istoty nie były w stanie mierzyć się z potęgą Cesarstwa Kuyo oraz siłami Armandaru i Vankusu. I nic tu nie dadzą lamenty i postanowienia.

Może zdobyć dla niej jakieś ubrania oraz broń, o ile potrafi się nią posługiwać. Potem ich drogi raz na zawsze się rozejdą. Nie chciał zajmować się rozkapryszoną kobietą, dlatego nie zabierze jej ze sobą. Zresztą wątpił, by opuściła swój kraj. Kto wie, czy nie wpakuje się przez to w problemy lub nie zaprowadzi jej to pod topór kata. On już o to nie dbał.

~ * ~

Miranda obudziła się, czując zapach pieczonego mięsa. Lekko zdezorientowana usiadła i rozejrzała się dookoła. Miała cichą nadzieję, że wydarzenia z poprzedniej nocy jej się przyśniły, lecz jeden rzut oka na zakapturzonego mężczyznę szybko wyprowadził ją z błędu. Czy on w ogóle ruszył się z miejsca?, pomyślała wpół przytomnie, pocierając zaspane oczy.

– Dzień dobry, panie Gelu – powiedziała na przywitanie.

Z trudem udało jej się wymówić całe zdanie, gdyż po chwili ziewnęła przeciągle. Zasłoniła usta dłonią, ale na jej policzkach i tak pojawiły się szkarłatne rumieńce. W głębi ducha wiedziała, że w tych warunkach nie powinna przykładać wielkiej wagi do etykiety, ale niektóre reakcje były od niej silniejsze. Żyjesz i odzyskałaś pamięć, to najważniejsze, pomyślała, mimo wszystko obawiając się reakcji mężczyzny.

Wtedy zorientowała się, że ognisko nadal płonęło, a wokół niego smażyły się kawałki mięsa wetknięte na patyki. Ślinka napłynęła Mirandzie do ust na sam widok tak apetycznego i pożywnego jedzenia. Zarazem znów poczuła się niezręcznie, gdyż była całkowicie zdana na łaskę Gelu, a w żaden sposób nie mogła mu się odwdzięczyć.

– Obiecuję, panie, że zwrócę ci koszty posiłku oraz nagrodzę za to, co dla mnie zrobiłeś – zapewniła, zaciskając drżące dłonie na brzegu koca.

– Jedz, ile chcesz – powiedział Gelu po chwili milczenia, biorąc do ręki patyk z kawałkiem mięsa.

– Dziękuję.

Miranda siedziała wyprostowana i jadła bardzo powoli, dokładnie żując każdy kęs. Postanowiła pokazać mężczyźnie, że miał do czynienia z prawdziwą królową, nie dziewką ze wsi, która poprzedniej nocy tak łapczywie rzuciła się na chleb i owoce.

Chciała nawiązać rozmowę w trakcie posiłku, ale nie wiedziała, o czym miałaby mówić. Ważne tematy zostawiła na później. Nie znała swojego wybawcy, którego postawa i zachowanie robiły na niej odpychające wrażenie, jednakże ton głosu Gelu w specyficzny sposób przyciągał i oczarowywał kobietę.

Raz po raz zerkała kątem oka w stronę mężczyzny z nadzieją, że podczas jedzenia kaptur zsunie mu się z głowy, by mogła ujrzeć jego skrytą w cieniu twarz. Nic takiego się nie zdarzyło, co trochę rozczarowało, a także zezłościło Mirandę. W końcu ona się przedstawiła i niczego nie kryła w przeciwieństwie do Gelu. A może to jeden z lordów, którzy pozostali mi wierni, pomyślała z nadzieją. Obiecała sobie, że jeszcze przed południem pozna całą prawdę.

– Chciałam zapytać wczoraj, ale ten cały natłok informacji i… Zresztą nieważne. Czy słyszałeś, panie, jakieś wieści na temat lorda Rolanda Gehakta, brata Archibalda? – zapytała, gdy skończyli posiłek.

– Nie.

– Nie? – powtórzyła niemal płaczliwym tonem. Zacisnęła mocno powieki, nie chcąc dopuścić, by zobaczył jej łzy.

Nie wolno ci już płakać, powtarzała raz za razem w myślach. Brak wieści nie oznacza jeszcze najgorszego.

  – Nie pochodzę z Armandaru – wyjaśnił Gelu, widząc rozpacz malującą się na twarzy Mirandy. – Zmierzam na zachód. Początkowo w ogóle nie chciałem zapuszczać się na tereny podległe Cesarstwu Kuyo, ale gdy znalazłem się niedaleko granicy, uznałem, że chociaż zobaczę, czy Armandar się zmienił pod rządami nowego władcy. O tym, co wydarzyło się tu dwa lata temu, wiem jedynie ze słyszenia, nikt nigdy nic nie wspomniał na temat brata Archibalda.

– Oczywiście, po co przejmować się losem tego kraju?! Patrzmy i podziwiajmy, jak Armandar upada! – krzyknęła wzburzona Miranda. W jej oczach zabłysły płomienie wściekłości, była gotowa na wszystko w obronie swojego państwa. – Kim ty w ogóle jesteś, panie? Od tak przekroczyłeś granicę, wędrujesz przed siebie, akurat natrafiasz na królową i wierzysz w każde jej słowo? Natychmiast masz pokazać mi swoją twarz i powiedzieć, skąd pochodzisz! – oznajmiła władczym tonem.

Gelu wahał się przez dłuższą chwilę. Miranda czekała cierpliwie, pozwoliła mężczyźnie na zwłokę, ponieważ i tak nie miała zamiaru odpuścić. Nie rozumiała tylko, dlaczego tak się zachowywał. Czyżby pomyliła się co do intencji wybawcy i zaufała wrogowi? A może cała ta historia była jednym wielkim kłamstwem, które miało dopiero doprowadzić do zamachu stanu i odebrania tronu?

Przełknęła głośno ślinę, gdy Gelu bardzo powoli podniósł ręce i zdjął kaptur, ukazując twarz. Miranda szeroko otworzyła oczy i krzyknęła. Po chwili opanowała się, zatykając usta dłońmi. Kręciła głową, jakby chciała wyrzucić ten obraz z pamięci. Na jej twarzy w kilka sekund ukazało się wiele emocji. Początkowy szok zastąpił strach, by następnie ustąpić miejsca zdziwieniu i niezrozumieniu oraz rodzącej się powoli fascynacji.

Mężczyzna miał podłużną, gładką, pozbawioną jakiegokolwiek zarostu twarz o delikatnych rysach oraz spiczaste uszy. Jedno z nich zostało przekłute i ozdobione trzema złotymi kolczykami. Duże, jasnozielone, lekko skośne oczy błyszczały w promieniach porannego słońca. Jasne włosy sięgały mu za ramiona.

Najbardziej urzekły Mirandę wzory wymalowane na twarzy i szyi Gelu. Nie potrafiła powiedzieć, co miały ukazywać, jednak bardzo długo mogłaby się przyglądać zakrzywionym i zaokrąglonym liniom, chaotycznym falom, zygzakom i półokręgom. W pierwszej chwili pomyślała o bluszczu pnącym się ku niebu po ścianach budynków, szybko jednak wyrzuciła ten pomysł z głowy. To było coś więcej.

Wiedziona nagłym impulsem wyciągnęła przed siebie rękę, chcąc dotknąć tych znaków. Pragnęła wodzić palcami po policzku mężczyzny, by poczuć fakturę jasnobrązowych linii, przekonać się, czy były gładkie jak skóra, czy wręcz przeciwnie. Nagle otrząsnęła się, szybko cofając rękę, zanim zrobiłaby coś głupiego, czego potem bardzo by żałowała. Mogła tylko liczyć na to, że Gelu nie będzie miał jej za złe tego gestu i zrozumie tę reakcję na jego widok.

– Są piękne… – szepnęła, zanim pomyślała i ugryzła się w język.

Zawstydzona spuściła głowę. Policzki Mirandy znów zabarwiły się na czerwono. Kobieta marzyła, by zapaść się pod ziemię. Co ją pokusiło, by mówić takie rzeczy obcemu mężczyźnie? Co on sobie o niej pomyśli?

Nieśmiało spojrzała w górę. Jeden rzut oka wystarczył, by przekonać się, że wyraz twarzy Gelu ani trochę się nie zmienił. Co gorsze nadal się nie odzywał. Miranda odczekała jeszcze chwilę, po czym sama zabrała głos, mając dość nieprzyjemnego milczenia. Poza tym czas naglił, nie miała całego dnia, by siedzieć i podziwiać piękno nieznajomego.

– Wybacz mi, panie, moje początkowe zdziwienie, ale do tej pory sądziłam, że elfy istnieją jedynie w bajkach, które opowiadała mi niania, gdy byłam małą dziewczynką. I wyglądasz inaczej niż na obrazkach w książkach – powiedziała nieśmiało.

W pamięci przywołała piękne ilustracje z dziecięcych książeczek. Przedstawione na nich elfy były opiekunami przyrody, duchami mieszkającymi w drzewach lub wodzie. Drobne, często skrzydlate istoty dbające o lasy, ogrody, rzeki i morza. Uśmiechnęła się w duchu, gdy przypomniała sobie, jak w wieku czterech lat wyruszyła na wielką przygodę po zamkowych terenach, by złapać elfa i udowodnić istnienie bajkowej rasy. No i złapałam, przemknęło jej przez myśl. Lub raczej on mnie.

– Wszystkie elfy się tak malują? To coś oznacza? – zapytała z ciekawości, nie pozwalając dojść mężczyźnie do słowa.

Zupełnie nie przejmowała się tym, co mógł pomyśleć o niej, a zarazem o całym państwie, które reprezentowała jako prawowita królowa. To nie jej wina, że przed laty zepchnięto elfy do postaci z bajek i całkiem zapomniano o istnieniu takiej rasy. Gdy odzyska tron, wprowadzi zmiany, a może nawet doprowadzi do sojuszu między Armandarem i ojczyzną Gelu.

– Jestem jedynym elfem posiadającym takie znaki – odpowiedział, a na jego twarzy zagościł smutek. – Moja matka zrobiła to, gdy byłem małym dzieckiem, nie wiem, jak udało jej się uzyskać taki efekt, ponieważ przez lata znaki zachowały swój kształt.

– Ale dlaczego, panie? – nalegała Miranda, starając się nie zauważać, że mężczyźnie mówienie o tym sprawiało ból.

– Matka twierdziła, że ukazała jej się Ylthin, bogini, którą czczą elfy – wyjaśnił, widząc, że kobieta marszczy brwi, nie rozumiejąc, o czym mówił. – Ona nakazała jej tak uczynić, nie zdradzając powodu. Uczeni z mojej ojczyzny uważali, że to nie bogini, a szaleństwo skłoniło do tego moją matkę. Teraz to i tak bez znaczenia.

– Dlatego zawędrowałeś w te strony, panie? Szukasz wyjaśniania?

Przez chwilę Miranda miała wrażenie, że smutek na twarzy Gelu pogłębił się jeszcze bardziej. Odwrócił głowę i przez dłuższą chwilę spoglądał przed siebie, nie odzywając się ani jednym słowem. Elf przycisnął dłoń do piersi, a kobieta zastanawiała się, czy coś skrywał pod ubraniem. Wiele by oddała, aby poznać myśli mężczyzny. Ponownie chciała go zagadnąć, ale wtedy on powiedział:

 – Już dawno przestałem szukać odpowiedzi i zaakceptowałem swoją odmienność – zawahał się, jakby chciał coś jeszcze dodać, ale ostatecznie się rozmyślił. – A co do twojego pierwszego pytania, to wędruję po świecie bez celu, odkąd pięćset lat temu zostałem wygnany z mojej ojczyzny.

– Czyli nasza sytuacja jest podobna! – krzyknęła Miranda, a w jej sercu zakwitła nadzieja.  Skoro Gelu ją rozumie, musi pomóc.

– Nie jest – sprostował chłodno mężczyzna. – Może i wiem, co to znaczy stracić dom, ale to jedyna rzecz, która nas łączy. Nie mam pojęcia, co o mnie myślisz, ale w Ilathis nie byłem nikim ważnym, moje wygnanie w żaden sposób nie wpłynęło na państwo. Nic się nie zmieniło… – szepnął bardziej do siebie, ponownie przyciskając dłoń do piersi.

– Zostawmy ten temat – postanowiła Miranda, nie chcąc doprowadzić do niepotrzebnej kłótni. I tak ja mam rację, dodała w myślach. – Chciałam poprosić cię o to wczoraj, panie, ale pora nie była odpowiednia. Sama też musiałam się nad tym zastanowić. Pomóż mi odzyskać tron.

– Nie.

– Co nie? – powtórzyła zdezorientowana Miranda.

– Nie pomogę ci w odzyskaniu państwa – rzekł ostro, patrząc kobiecie prosto w oczy. – To nie moja sprawa, radź sobie sama. Pewnie nie posłuchasz mojej rady, ale lepiej, byś dała sobie spokój.

– Jak możesz?! – krzyknęła oburzona Miranda. Krew zawrzała jej w żyłach, lecz powstrzymała się od wstania i patrzenia z góry na elfa. – Mam zostawić państwo na pastwę losu? Podczas koronacji przysięgałam chronić mieszkańców, zapewnić im dobre i dostatnie życie w pokoju, zawsze pozostać wierna Armandarowi i bronić jego niepodległości nawet za cenę życia. A teraz mi mówisz, panie Gelu, bym wszystko rzuciła?! Nie wiem, jakie elfy mają podejście do spraw korony i sukcesji, ale ja się nie poddam, chociażbym miała sama stanąć naprzeciwko Arichibalda! – zakończyła z pasją, wysoko unosząc głowę.

– Ludzie nigdy się nie zmieniają – westchnął Gelu. – Czy ty siebie słyszysz, czy nie zrozumiałaś tego, co powiedziałem ci wczoraj? Wszelkie próby odzyskania tronu wiążą się z wypowiedzeniem wojny Cesarstwu Kuyo. W jaki sposób chcesz pokonać armie Harukyu, nie posiadając własnych żołnierzy? Rozgłoś powrót królowej, a nie dotrzesz żywa do Kavio.

Miranda zacisnęła mocno pięści, aż drżały jej ręce. Niechętnie musiała przyznać rację Gelu. Samą nadzieją nie pokona potęgi wielkiego Cesarstwa. Zacisnęła mocno usta, zastanawiając się nad tym, co powinna zrobić. Przede wszystkim wiedziała jedno, nigdy się nie podda, znajdzie sposób na wyzwolenie Armandru i obalenie cesarza Harukyu.

Problem polegał na tym, że nawet dwa lata temu, gdy państwo było silne i zjednoczone, nie ośmieliłaby się wypowiedzieć wojny Cesarstwu Kuyo, chyba że nie miałaby innego wyboru. Stosunki między krajami od wieków były napięte, ale żadna ze stron nigdy nie ośmieliła się przekroczyć granicy. Miranda nie rozumiała, dlaczego teraz się to zmieniło. I dlaczego Vankus podzielił losy Armandaru. Chyba że…

– Czy wiadomo coś o planach cesarza Harukyu? – zapytała, chcąc upewnić się w swoich przekonaniach.

Gelu spojrzał na nią podejrzliwie, doszukując się podstępu, jednak po chwili odpowiedział:

– Krążą pogłoski, że z całego kontynentu chce uczynić wielkie Cesarstwo Kuyo. Ludzie mówią, że jego armie przesuwają się na zachód i północ, by dotrzeć do morza i gór. Nie wiem, ile jest w tym prawdy, jednak po zajęciu przełęczy na północy Armandaru nie przesunął się dalej. Przynajmniej na razie, handel z Eldoth i tak upadł, gdy Archibald przejął władzę.

– Tym bardziej trzeba to powstrzymać! Może ja nie doczekałabym przejęcia władzy nad całym kontynentem, ale ty, panie Gelu, na pewno. I w końcu musiałbyś stanąć do walki, wieczna ucieczka na nic by już nie dała, chyba że udałoby ci się popłynąć za morze na zachód. Ale wtedy nie mógłbyś wesprzeć w walce swoich pobratymców, a nie sądzę, byś chciał, aby kraj elfów spotkał ten sam los co Armandar.

– Elfowie nie dopuszczą, by ktokolwiek przekroczył granice Ilathis – oznajmił, lecz Miranda bez trudu wychwyciła w tonie głosu mężczyzny niepewność. – I mówiłem ci już, że zostałem wyginany, nie mogę wrócić.

– Na wojnie każdy sprzymierzeniec jest na wagę złota. Zresztą wcale nie musi do tego dojść. Pomóż mi powstrzymać Harukyu, zanim na kraj elfów padnie cień zagrożenia. Nie będziesz musiał dłużej błąkać się bez celu, a jeśli nam się uda, w nagrodę podaruję ci dożywotnio ziemię, tu w Armadrze. Osiedlisz się i zaczniesz normalne życie.

– Czyli masz plan? – zapytał z niedowierzaniem.

– Oczywiście! – zawołała z entuzjazmem Miranda. – Nie znajdę sprzymierzeńców w Armandarze, dlatego przemierzę kontynent i poszukam sojuszników w innych królestwach. Będą musieli mnie wesprzeć, skoro nad wszystkimi wisi widmo zagłady. Nawet Cesarstwo Kuyo ulegnie pod taką potęgą. Ale najpierw udamy się do stolicy…

– Jakie my? – przerwał jej Gelu, lecz kobieta w ogóle się nim nie przejęła i kontynuowała:

– Nie sądzę, by Archibald zabił własnego brata. Wierzę, że Roland żyje i jeśli to prawda, muszę go ocalić.

– A nie pomyślałaś, że oboje spiskowali przeciw tobie?

– Nie, Roland taki nie jest. Nigdy by mnie nie zdradził, nie przed ślubem – upierała się przy swoim Miranda.

Cały czas pamiętała koszmar, który przyśnił jej się tej nocy, ale starała się wyrzucić tę potworną myśl z głowy. W głębi serca czuła, że Roland pozostał jej wierny, że kochał ją całym sercem jak ona jego i przenigdy nie spiskowałby, aby pozbawić ją tronu. Ale Archibalda też uważałam za bliskiego przyjaciela, pomyślała mimowolnie. Jego też nie posądziłaby o zdradę, broniąc honoru rycerza.

– Pomogę ci uratować narzeczonego, ale potem nasze drogi się rozejdą – wyrwał kobietę z zadumy Gelu.

Miranda początkowo nie zrozumiała, co jej przekazał. Nie spodziewała się, że tak łatwo uda jej się przekonać mężczyznę do swoich racji, a już szczególnie do tak ryzykownego przedsięwzięcia jak ratunek Rolanda. Elfy to bardzo dziwna rasa, zadumała.

– Dziękuję, panie – powiedziała, uśmiechając się z wdzięcznością.