Rozdział 6: Plan Harolda

Gelu obserwował Mirandę krążącą po pokoju, w jakim kilka godzin wcześniej rozmawiał z Haroldem i zgodził się przyjąć jego pomoc. Żałował, że uległ staremu przyjacielowi. Teraz mógł mieć kłopoty przez kobietę, którą ze sobą przyprowadził. Prawdopodobnie ona też myślała o tym samym, marszcząc brwi i nerwowo wykręcając palce u rąk. Chwilowo mocno zaciskała usta, by nic nie powiedzieć, ale znał jej rasę, wiedział, że niebawem nie wytrzyma tego napięcia i zacznie mówić, mimo że on nie chciał słuchać. Przeklinał się w duchu, że uległ i zaproponował pomoc. Z takim podejściem nigdy nie dotrą do Kavio żywi, nie mówiąc już o potencjalnym odzyskaniu tronu i pokonaniu cesarza Kuyo.

Ona nie nadaje się na królową, pomyślał, kątem oka dostrzegając, że Miranda już otwierała usta, by rozpocząć ten drażliwy temat, jednak po sekundzie rozmyśliła się i kontynuowała krążenie po pokoju. Gelu nie wiedział, co wydarzyło się dwa lata temu i w jaki sposób zrzucono Mirandę z tronu, ale powoli przestawał się dziwić, że do tego doszło. Nadal miał do czynienia z niedojrzałą dziewczynką – ufną i naiwną, która musi natychmiast dorosnąć, bo inaczej czyjeś starania, by zachować ją przy życiu, spełzną na niczym.

W Ilathis takie zachowanie wśród członków królewskiej rodziny byłoby niedopuszczalne, zadumał, chociaż obiecał sobie, że nie będzie już wracał pamięcią do ojczyzny. Nawet po tylu latach wspomnienia powodowały zbyt wiele bólu. Mimowolnie dotknął naszyjnika ukrytego pod tuniką, mając nadzieję, że doda mu odrobinę odwagi, by poradzić sobie z wyzwaniem, jakie go czeka. I cierpliwości, by wytrzymać z tą głupią królową.

– Przepraszam… – jęknęła Miranda, zatrzymując się przed Gelu. – Ja… Nie chciałam nic mówić, naprawdę. Harold sam zorientował się, kim jestem, gdy… – urwała nagle, a w jej oczach zaszkliły się łzy.

– Gdy wspomniałaś o Rolandzie – dokończył za nią Gelu. – Chociaż mówiłem, byś o niego nie pytała, by nie wystawić nas na niebezpieczeństwo. Czy ty w końcu zrozumiesz, jak wielką odpowiedzialność wzięłaś na swoje barki? Chcesz uratować państwo, a przy pierwszej nadarzającej się okazji narażasz swoje życie. I nie tylko swoje – dodał po chwili, wiedząc, że zaboli to Mirandę. – Jeżeli coś stanie się Haroldowi, to ty będziesz mieć go na sumieniu. A jeśli przyjdą tu po nas żołnierze Archibalda, zostawię cię i ani razu nie obejrzę się za siebie. Szczególnie że bez ciebie z łatwością sobie poradzę.

Miranda głośno pociągnęła nosem. Łzy stanęły jej w kącikach oczu, więc szybko otarła je wierzchem dłoni, jednak na niewiele się to zdało, bo po chwili ich miejsce zajęły nowe.

– Przepraszam – powtórzyła, odwracając głowę. Nie chciała patrzeć Gelu w oczy. – Wiem, że źle zrobiłam, ale… ale to ty powiedziałeś mu, że szukamy mojego narzeczonego i uważam, że Harold i tak chciałby ci pomóc, bo jest twoim przyjacielem – dokończyła po chwili wahania, jakby zbierała się na odwagę, by to powiedzieć. Prawdopodobnie ostatnie zdanie miało zabrzmieć stanowczo, jednak zakończyło je kolejne pociągnięcie nosem, co zepsuło cały efekt. Zamiast silnej i pewnej siebie królowej, elf nadal widział jedynie zagubioną dziewczynkę. Może było to spowodowane różnicą ras, lecz dopóki ona nie pokaże, że jest godna tego tytułu, nie zmieni zdania.

Nie powiedział tego głośno, jednak częściowo zgadzał się z Mirandą. Gdyby Harold nie zorientował się, że Gelu pomaga ocalonej w tajemniczych okolicznościach prawowitej królowej Armandaru i tak próbowałby pomóc przyjacielowi i zagwarantować im bezpieczne opuszczenie Dumanu. Nawet jeśli miałby przez to mieć kłopoty. Elf doskonale wiedział, że stary kowal często przekładał dobro innych nad własne. Teraz coraz bardziej obawiał się, że wpadł przez to w tarapaty.

Gelu żałował, że uległ przyjacielowi i obiecał, iż do jego powrotu ukradkiem nie wyjdą z domu. Załatwienie im bezpiecznego opuszczenia miasta nie miało mu zająć więcej niż półtorej godziny, jak utrzymywał. Jednak ten czas już dawno się skończył, a Harold nie wracał.

– Jestem pewna, że niebawem wróci. Cały i zdrowy… – oznajmiła nieśmiało Miranda. Znów wróciła do nerwowego wykręcania palców, jakby powiedziała to tylko dlatego, by jego podnieść na duchu, gdyż sama ani trochę nie wierzyła w te słowa.

Gelu nie podjął rozmowy, puste słowa kobiety nic dla niego nie znaczyły. W tym momencie jej naiwność na nic mu się nie przyda. Zrozumiał, że Harold musiał zostać złapany przez żołnierzy Archibalda, dlatego nie wracał. A jeżeli sytuacja w Armandarze była tak tragiczna, jak przedstawił to starzec spotkany nad Ethel, to nie wróżyło to dobrze dla nikogo z nich. Możliwe, że przyjaciel spróbuje grać na zwłokę, ale w końcu się podda i wyjawi strażnikom wszystko, co wie na ich temat. Jeżeli razem z Mirandą chcą wydostać się z Dumanu cali, muszą wyruszyć natychmiast, nie oglądając się za siebie.

Elf już chciał przedstawić Mirandzie pospiesznie opracowany plan ucieczki z miasta, gdy usłyszał, że ktoś wchodzi do domu. Po dłuższej chwili w drzwiach pokoju stanął uśmiechnięty od ucha do ucha Harold. Gelu w duchu odetchnął z ulgą.

– Udało się… – urwał w połowie zdania, gdyż dostrzegł Mirandę. – Wasza Wysokość, czy coś się stało? – zapytał zatroskany, gotów do ewentualnej pomocy.

– Nie, nie! – odpowiedziała pospiesznie kobieta, gwałtownie kręcąc głową. – Coś wpadło mi do oka – skłamała tak nieudolnie, że nawet najbardziej naiwna osoba od razu by się zorientowała.

Spojrzał na Gelu, szukając wyjaśnień u przyjaciela. Elf jednak nie zamierzał wdawać się w dyskusje. Dobrze wiedział, że Harold trzymałby stronę Mirandy. Była jego królową, co dla ludzi znaczyło, iż wszelki zdrowy rozsądek odchodził na dalszy plan.

– Więc na czym polega twój plan? – zapytał Gelu, chcąc zmienić temat.

– Na pewno wszystko w porządku, Wasza Wysokość? – nie dawał za wygraną Harold.

– Tak, na pewno – potwierdziła Miranda, wycierając policzki rękawem, jakby myślała, że w ten sposób doprowadzi się do porządku i nie będzie po niej widać, że wcześniej płakała. – Proszę, powiedz nam, co udało ci się zdziałać – zachęciła starego mężczyznę do wyjaśnień. Próbowała się nawet delikatnie uśmiechnąć, lecz w efekcie wyglądała tak, jakby za chwilę znów miała się rozpłakać.

– Syn mojego przyjaciela jutro rano jedzie z warzywami na targ w Neklon. Zdecydowaliśmy, że ukryjemy was na wozie. Wschodniej bramy będzie pilnować strażnik, który nie prowadzi inspekcji u mieszkańców Dumanu.

– Nie podoba mi się to, że dodatkowy dzień będziemy narażać cię na niebezpieczeństwo – powiedział z troską Gelu.

Co więcej, intuicja podpowiadała elfowi, że powinni jak najszybciej opuścić Duman i udać się w dalszą drogę. Ostatnio coraz częściej myślał o starcu spotkanym nad Ethel i o tym, co powiedział mu o wiosce, w której mieszkał. Jeżeli rzeczywiście był tam szpieg, nieważne czy go złapali, czy nie, to zwiększono liczbę straży na drogach i w miastach. Miranda nie była bezpieczna, gdyż prawdopodobieństwo, że ktoś ją rozpozna wzrastało wraz ze zbliżaniem się do stolicy. Sam pomysł dostania się do Kavio wydawał się szalony. Najlepiej, by królowa jak najszybciej opuściła Armandar. Nie zrobi tego bez Rolanda, o czym Gelu doskonale wiedział.

– Neklon znajduje się niedaleko Kavio, nie będziecie musieli iść pieszo tak długiej drogi – nalegał dalej Harold.

Dyskretnie zerknął w stronę Mirandy. Gelu od razu zrozumiał, co przyjaciel chciał mu przekazać. O ile on był przyzwyczajony do długich, pieszych podróży, bo nic innego nie robił od ponad pięciuset lat, o tyle królowa była osłabiona i potrzebowała dodatkowego odpoczynku. Jeden dzień zwłoki mógł wyjść na dobre jej zdrowiu. Elf westchnął w duchu, postanawiając przemilczeć swoje zdanie. Prędzej czy później, a zapewne to pierwsze, kobieta zazna trudów wędrówki i życia tułacza. I lepiej, by się powoli do tego przyzwyczajała, zapominając o wygodach i luksusach.

– Zgoda, zrobimy tak, jak sugerujesz – uległ przyjacielowi Gelu, mimo że nadal uważał, iż powinni jak najszybciej wyruszyć w dalszą drogę i nie oglądać się za siebie.

– Uważasz, że to rozsądne? – zapytała zdumiona Miranda, wyczekująco przyglądając się elfowi.

Gelu zdziwił się, że tak nagle zmieniła nastawienie. Do tej pory zawsze kwestionowała jego postanowienia, próbując wszystko zrobić po swojemu. Elf nie potrafił uwierzyć, by w tak krótkim czasie przemyślała swoje postępowanie i doszła do prawidłowych wniosków. Prawdopodobnie próbowała jedynie zrehabilitować się za wcześniejsze zachowanie i ani się obejrzy, wróci tamta uparta, nie zwracająca uwagi na niebezpieczeństwo królowa.

– Przyda ci się dodatkowy dzień odpoczynku. Korzystaj, bo prawdopodobnie bardzo długo nie nadarzy się kolejna okazja.

Przez ułamek sekundy Gelu dostrzegł pojawiające się w oczach Mirandy buntownicze iskierki. Był pewien, że kobieta spróbuje usilnie zaprzeczać jakoby coś jej dolegało i wymagała specjalnego traktowania. Widział już oczyma wyobraźni, jak bez zastanowienia chwyta pelerynę i miecz, by natychmiast wyruszyć w dalszą drogę.

– Dziękuję, że się o mnie martwisz – powiedziała po chwili. Gelu byłby zaskoczony, gdyby nie ton głosu Mirandy, który jasno świadczył o tym, że mówiła z grzeczności, myśląc o czymś zupełnie innym. Prawdopodobnie niewiele różniącym się od jego wyobrażeń. – Położę się na trochę – dodała.

– Czy czegoś ci potrzeba, Wasza Wysokość? – zapytał Harold, gdy Miranda skierowała się w stronę drzwi.

– Nie, dziękuję. Ale po drzemce z chęcią napiję się herbaty w twoim towarzystwie – rzekła, uśmiechając się lekko.

– Oczywiście, Wasza Wysokość.

Gdy wychodziła z pokoju, Harold skłonił się na tyle, na ile pozwalał mu ból w plecach. Nie umknęło uwadze Gelu, że potem z cichym jękiem się wyprostował i z trudem doszedł do najbliższego krzesła.

– Nie patrz tak na mnie, przyjacielu. Ciebie też kiedyś dopadnie starość i dowiesz się, co to znaczy ból w kościach. Wiem, że to ja jestem gospodarzem, ale byłbyś tak miły i zaparzył herbaty. Coś ciepłego dobrze mi zrobi, szczególnie że na dworze robi się coraz chłodniej, a spacer do domu Thomasa był dość długi.

Gelu spełnił polecenie Harolda, mimowolnie zastanawiając się, jak będzie wyglądała jego starość. Czy spędzi ją, tułając się bez celu po świecie, aż zabraknie mu sił i zostanie zmuszony do osiedlenia się w jednym miejscu? A może będę wtedy z nią i spędzą swoje ostatnie dni razem?, pomyślał, wsypując liście herbaty do dwóch glinianych kubków. Nie liczył natomiast na to, by po śmierci króla Faldorna pozwolono mu wrócić do Ilathis, prawdopodobnie już nigdy nie zobaczy pięknych lasów ani miast królestwa elfów.

Z zamyślenia wyrwał go dopiero gwizd czajnika. Drgnął zaskoczony, jednak szybko się opanował. Wlał gorącą wodę do kubków i postawił je na stole, po czym usiadł naprzeciw przyjaciela.

– Myślałeś o swojej ojczyźnie? – bardziej stwierdził niż zapytał Harold. Gelu lekko skinął głową, nie widział powodu, by zaprzeczać, szczególnie że przyjaciel znał jego sytuację i prawdopodobnie wyłapałby kłamstwo, gdyby elf próbował zaprzeczać. – Zawsze masz taką minę, gdy ją wspominasz – wyjaśnił, upijając łyk gorącego napoju. – Możesz mnie nazwać głupim optymistą, jak to miałeś w zwyczaju za dawnych lat, ale wierzę, że kiedyś znów tam powrócisz.  Teraz rozumiem, dlaczego pomagasz królowej.

– Nic nie rozumiesz – powiedział zirytowany Gelu. – Mnie wygnali, nie mogę już wrócić, dla elfów jestem nikim. Ona natomiast jest prawowitą królową, ludzie staną po jej stronie, gdy się dowiedzą, że przeżyła. Jeżeli znajdzie w sobie siłę, jest w stanie odzyskać to, co straciła.

– Nie powinienem tego mówić, ale ta wojna może zmienić twoją sytuację – kontynuował temat Harold ku wielkiemu niezadowoleniu przyjaciela. – Gdy pomożesz królowej ponownie zasiąść na tronie, zostaniesz bohaterem, który ocalił Armandar. Taki tytuł musi dać do zrozumienia władcy Ilathis, że warto dać ci drugą szansę.

– Jedno królestwo ludzi nic nie znaczy dla elfów – oznajmił z goryczą Gelu. – Harukyu mógłby zająć je wszystkie, a Faldorn nadal nie wychyliłby nosa poza granice lasów Ilathis. Ludzie są dla niego jak pchły, które w każdej chwili może zgnieść, a świat i tak się przez to nie zmieni. Opowiadałem ci już kiedyś o tym.

– Nie do tego zmierzam – powiedział Harold, spoglądając z troską na przyjaciela. – Jeżeli to, co mówią ludzie jest prawdą, Harukyu nie poprzestanie na królestwach ludzi. W końcu skieruje swoje wojska na Ilathis i elfy zostaną zmuszone do wzięcia udziału w wojnie. Tylko czy wtedy nie będzie już dla nich za późno? Wiem, że Faldorn jest ci całkiem obojętny, ale przecież musiałeś zostawić w ojczyźnie przyjaciół i tę elfią pannę, o której nie potrafisz zapomnieć.

Gelu odwrócił twarz w stronę okna. Ciepły i słoneczny dzień ani trochę nie odzwierciedlał jego ponurego nastroju. Najgorsze, że to już druga osoba w ciągu ostatnich kilku dni nakłaniała go do uczestnictwa w wojnie. Czy to rzeczywiście moje przeznaczenie?, pomyślał, znów dotykając wisiorek ukryty pod ubraniem. Czy tylko niefortunne zrządzenie losu, któremu powinienem się przeciwstawić? Chociaż na to jest już chyba za późno, uświadomił sobie, myśląc o Mirandzie i pomocy, jakiej obiecał udzielić kobiecie.

– Nigdy nie powiedziałeś, jak ma na imię – wyrwał go z zadumy spokojny i pełen troski głos Harolda.

– Nie chcę o niej rozmawiać – próbował zakończyć tę rozmowę Gelu, jednak z jakiegoś powodu przyjaciel nie chciał dać za wygraną.

– Wiem, co to znaczy utracić ukochaną kobietę…

– Nie straciłem jej! – krzyknął Gelu, nie potrafią powstrzymać złości. – Ona… Zostawmy ten temat, nie chcę się z tobą kłócić.

– Martwię się o ciebie, przyjacielu. Annie pewnie byłoby łatwiej… – urwał gwałtownie, a w jego oczach pojawił się wielki smutek na wspomnienie zmarłej żony. – Czekasz na tę dziewczynę ponad pięćset lat. Wiem, że obiecała ci, że dołączy do ciebie na wygnaniu, ale minęło już zbyt dużo czasu, nawet jak dla elfów, byś mógł liczyć na to, że jeszcze się pojawi. Gdy pomyślisz o tym racjonalnie, przyznasz mi rację. Wiem, że to boli, Gelu, ale powinieneś ruszyć naprzód.

– Zaczynając od wygrania wojny – prychnął elf, nie potrafiąc powstrzymać sarkazmu w głosie.

Nie spodziewał się po Haroldzie czegoś takiego. Rozumiał, że mężczyzna chciał, by wspierał Mirandę w jej szalonej misji i pragnął, by wyrwano Armandar spod jarzma Imperium Kuyo, przywracając mu niepodległość. Nie musiał jednak posuwać się do tak podłych sztuczek i o niej wspominać. Wiedział, że ten temat zawsze wprawiał Gelu w stan przygnębienia. Wszyscy ludzie się zmieniali, taka była już ich wada. Nawet przyjaciele, pomyślał z goryczą.

– To nie ma nic wspólnego z wojną – zaprzeczył Harold, jednak elf nie potrafił do końca uwierzyć w jego szczerość. – Podczas tej rozmowy dwa razy dotknąłeś ten wisiorek, który zawsze nosisz, prezent od niej. Martwię się o ciebie, wieczne oczekiwanie i tęsknota do niczego dobrego cię nie zaprowadzą. Teraz rozumiem, dlaczego obiecałeś zabrać ją do Kavio, mimo że oboje wiemy, jakie to niebezpieczne – dodał po chwili.

Gelu milczał, nie wiedząc, co miałby odpowiedzieć. Doceniał troskę przyjaciela, jednak cała ta sytuacja była o wiele bardziej skomplikowana. Podczas pięćsetletnich podróży nie spotkał ani jednego elfa w królestwach ludzi. Zaakceptował i pogodził się z tym. Dlatego też nie mógł spełnić prośby Harolda i ruszyć naprzód jak człowiek, bo czekałoby go tylko więcej cierpienia lub tysiąclecia samotności. Wolał na nią czekać i pielęgnować wspomnienia z Ilathis, to przynajmniej mniej bolało i dawało nadzieję, że znów się spotkają.

– Co zrobisz, gdy dowiecie się już, co stało się z lordem Rolandem Gehaktem? – zapytał Harold, przerywając milczenie.

Gelu zastanowił się przez chwilę. Jeszcze wczoraj bez wahania powiedziałby, że ruszyłby w swoją drogę, zostawiając Mirandę jej własnemu losowi, by mogła zrobić to, co jej się żywnie podoba. Jednak już tego nie potrafił. Nie po tym, jak zobaczył, z jak wielką nadzieją patrzył na nią Harold. Staruszek wierzył, że królowa wywalczy niepodległość królestwa i ponownie zasiądzie na tronie.

– Na początek wyprowadzę ją bezpiecznie z Armandaru – zdecydował.

Wczoraj wieczorem rozmyślał trochę nad dalszym etapem podróży. Uznał, że w pierwszej kolejności najlepiej będzie udać się do Eldoth, graniczącego z Armandarem od północy. Dzięki temu najszybciej opuszczą królestwo i uwolnią się spod wpływu Archibalda, a także Harukyu, który jeszcze nie rozszerzył wpływu Imperium Kuyo na północy kontynentu.

Informacje te Gelu zachował jednak dla siebie. Nie chciał obarczać Harolda tak wielką odpowiedzialnością. Nie potrafił podzielać optymizmu Mirandy, nie wierzył, że wszystko dla każdej osoby, jaką spotkają na drodze, skończy się dobrze. W głębi serca liczył, że nieszczęście ominie przyjaciela, lecz wolał nie podejmować ryzyka. Gdyby ludzie Archibalda lub Harukyu dowiedzieli się, że pomógł królowej, prawdopodobnie wyciągnęliby z niego wszystko, co wie. Nie dość, że naraziłby ich na niebezpieczeństwo, to obarczyłby siebie winą, a to nie byłaby prawda.

– Później to ona będzie musiała zdecydować – rzekł Gelu, gdyż Harold czekał na dalsze wyjaśnienia. – Od wielu lat nie jestem zainteresowany Tariniusami i ich sojusznikami. Za czasów panowania Triana mieli samych wrogów. Pamiętam, że Armandar był wtedy małym królestwem. Nie dawałem mu wielkich szans na przetrwanie, sądząc, że sąsiednie kraje w końcu go zniszczą. Wojna wisiała wtedy w powietrzu – dodał, wspominając wydarzenia, których był świadkiem. Wydarzenia, które dla Harolda były jedynie odległą historią…

– Wierzę, że królowa Miranda jest tak samo silna i odzyska tron. Od Triana różni się tylko tym, że ma większe, pełne dobroci i miłości serce – powiedział z dumą, mimo że młodą królową osobiście znał zaledwie od wczoraj. – Gdybym był młodszy, nie wahałbym się ani chwili i wyruszył z wami. Wywalczyłbym wolność dla mojej ojczyzny, uratował rodzinę przed okropnym losem, na który zostali skazani… – głos mu się załamał. Pospiesznie otarł oczy, w których pojawiły się łzy. – Obiecaj mi, Gelu, że będziesz na nią uważał – poprosił, chwytając dłoń przyjaciela.

Elf zawahał się przez chwilę. Dla jego rasy obietnice były uważane za świętość, nie należało ich składać pochopnie i byle komu. Jeżeli miało się jakiekolwiek wątpliwości, należało odmówić, by nie zesłać na siebie gniewu Ylthin. Ludzie jednak podchodzili do tego zupełnie inaczej, na każdym kroku obiecywali coś drugiemu człowiekowi, często oszukując, już od początku nie mając zamiaru dotrzymać danego słowa.

Łzy spływały po pomarszczonych policzkach Harolda. Patrzył na przyjaciela z nadzieją, mimo że z każdą przedłużającą się sekundą milczenia jego dłonie drżały coraz mocniej.

– Obiecuję – powiedział Gelu, zgodnie z tradycją elfów na przypieczętowanie danego słowa całując przyjaciela w czoło.

– Dziękuję, przyjacielu – szepnął Harold. – Dziękuję… Jeżeli nie doczekam końca tej wojny, mogę być spokojny, że moje dzieci i wnuki będą żyły w prawdziwym Armandarze.

Gelu wypił zimną już herbatę w dwóch łykach i wstał od stołu. Jemu też przyda się dodatkowy odpoczynek w bezpiecznym miejscu. Szczególnie że później będzie musiał pilnować Mirandy, która ani trochę nie znała się na życiu w drodze. Musiał ją wszystkiego nauczyć, a wątpił, by szybko potrafił zasnąć, gdy ona będzie pełnić wartę.

– Elfka, o której rozmawialiśmy ma na imię Laventel. Jest córką Faldorna i jedyną następczynią tronu Ilathis.

~ * ~

Pod poprzednim rozdziałem zapomniałam poinformować o tygodniowym wyjeździe do Warszawy. W każdym razie dzisiaj wróciłam i na dniach nadrobię rozdziały na waszych blogach.