Rozdział 7: Pod rządami Archibalda

Wczesnym rankiem, zgodnie z planem pod dom Harolda podjechał syn jego przyjaciela – Jimmy. Był to młody, drobny, niezbyt wysoki chłopak, dlatego Gelu trochę się zdziwił, że podróżował samotnie. Obecnie na drogach łatwo można było natknąć się na bandytów czy zdesperowanych wieśniaków gotowych okraść niewinnych, byleby samemu przeżyć. A młodzieniec nie odstraszał wyglądem, przez co sprawiał wrażenie jeszcze łatwiejszej ofiary.

Harold zapewnił elfa, że na chłopaku można polegać, gdyż już kilka razy jeździł do Neklon i z powrotem i ani razu nie przytrafiło mu się na drodze nic złego. Podobno w pobliżu Kavio drogi były o wiele bezpieczniejsze, gdyż częściej natrafiało się na nich na żołnierzy przynoszących rozkazy z Cesarstwa Kuyo do Archibalda. Dodatkowo Jimmy znał podstawy walki mieczem i w razie potrzeby potrafił się bronić. Gdyby nie kontuzja lewej ręki, prawdopodobnie już dawno wcielono by go do armii Harukyu i odesłano z Armandaru.

Gelu i Miranda położyli się między workami marchwi i ziemniaków, które następnie przykryto plandeką. Wóz nie był duży, co więcej nie przewidziano wiele miejsca dla dwójki pasażerów na gapę. O ile dla niewysokiej i drobnej kobiety znalazło się trochę wolnej przestrzeni, by mogła się wygodnie ulokować (Harold specjalnie się o to zatroszczył w miarę swoich możliwości), o tyle elf zmuszony był leżeć w dziwnej pozycji z mocno podkurczonymi nogami.

Instynkt samotnego wędrowca, który nabył przez ostatnie pięćset lat, oraz wcześniejsze szkolenie w królestwie elfów głośno zaprotestowały. Gdyby ich zaatakowano, straciłby kilka cennych sekund na wygrzebanie się spomiędzy worków, a kolejne na wyjęcie broni. Starał się uspokoić, powtarzać, że robi to po to, by uniknąć walki, że wszystko zostało starannie zaplanowane przez Harolda w trosce o bezpieczeństwo Mirandy. Nie potrafił jednak w pełni pozbyć się wszystkich obaw.

Podróż ulicami miasta nie należała do przyjemnych. Kuc, który ciągnął wóz, poruszał się wolno, a pod plandeką robiło się coraz goręcej. Co więcej, by nie wzbudzić niczyich podejrzeń, powinni leżeć nieruchomo. Dla elfa nie stanowiło to najmniejszego problemu, mimo że drażnił go jeden z worków boleśnie naciskający na prawy bok. Problem stanowiła Miranda, która już po kilku minutach zdrętwiała i próbowała lekko poruszać rękami i nogami, chcąc zmienić pozycję na wygodniejszą.

Gelu liczył na to, że z natury ślepi i nie zwracający uwagi na rzeczy normalne w ich codziennym otoczeniu ludzie, nie dostrzegą drgnięcia plandeki, gdyby kobieta zrobiła jakiś gwałtowniejszy ruch. Trochę żałował, że dzisiejszego dnia nie wiał wiatr, wtedy łatwiej byłoby wyjaśnić ewentualną wpadkę.

Nagle wóz zatrzymał się. Znacznie wcześniej niż powinien, przemknęło przez myśl Gelu. Zacisnął mocno dłoń na rękojeści sztyletu, spodziewając się najgorszego. Po chwili usłyszał, jak Jimmy wita się z kimś oraz oznajmia, że wybiera się do Neklon i wróci za kilka dni. Następnie wóz znów ruszył, a mężczyzna odetchnął z ulgą. W przeciwieństwie do Mirandy, która nie potrafiła się uspokoić. Oddychała szybko i gwałtownie. I głośno, pomyślał, gdyż zmysł słuchu u elfów był znacznie bardziej rozwinięty niż u ludzi.

Przez kilka minut Gelu starał się to ignorować, nasłuchując, co działo się na zewnątrz. Wtedy zobaczył, że Miranda zaczęła lekko drżeć. W pierwszej chwili chciał przekląć swój parszywy los, który postawił na jego drodze tę tchórzliwą, głupią, ludzką królową. Jednak gdy złość minęła, trochę ją zrozumiał.

Sam także się obawiał, że coś pójdzie nie tak. Zdaniem elfa plan Harolda zbyt mocno opierał się na szczęściu. Wystarczyłoby, aby z jakiegoś powodu bramy strzegli inni strażnicy, którzy nie znaliby Jimmy’ego i nie przepuścili go bez dokładnej inspekcji wozu. Co więcej, nawet jego znajomy mógłby tak po prostu, dla czystego sumienia zajrzeć pod plandekę i znaleźć dwóch obcych. Prawdopodobnie chciałby ich dokładnie przesłuchać, więc musiałby ich zabić. A potem zostaliby zmuszeni do szybkiej i natychmiastowej ucieczki bez oglądania się za siebie. I to Harold, jego przyjaciel oraz syn zapłaciliby za to życiem.

Gelu szybko wygonił ponure myśli z głowy. Nic złego jeszcze się nie stało, więc lepiej nie kusić losu, jak mawiała jego matka. Często dodawała jeszcze, że Kaitou lubiła kapryśnie spełniać te niechciane życzenia. Starał się wierzyć, że Harold dokładnie to zaplanował i wszystko się uda. A ewentualne potknięcia w żaden sposób nie zaszkodzą Mirandzie.

– Wszystko będzie dobrze – szepnął Gelu. Starał się mówić pewnym i kojącym głosem, mimo że sam nie potrafił w pełni uwierzyć we własne słowa.

Miranda otwierała usta, by prawdopodobnie coś powiedzieć, jednak elf szybko przyłożył jej palec do warg, by zamilkła. Wolał nie ryzykować, nie wiedząc, czy kobieta byłaby w stanie zapanować nad głosem, by nieświadomie nie odezwać się za głośno.

– Zbliżamy się do bramy – dodał tak cicho, że nie wiedział, czy Miranda go zrozumiała.

Po chwili wóz się zatrzymał. Z dochodzących z zewnątrz dźwięków Gelu zorientował się, że Jimmy zsiadł z kozła, co bardzo nie spodobało się elfowi, który liczył na szybkie wydostanie się za bramy Dumanu. Po chwili do młodzieńca ktoś podszedł, prawdopodobnie strażnik, bo nosił ciężkie buty, głośno stukające o bruk.

– Spodziewałem się ciebie najwcześniej za dwa dni, Jimmy – zawołał wesoło na przywitanie strażnik.

– Ojciec nalegał na wcześniejszy wyjazd. Niepokoi się pogodą – odpowiedział młodzieniec. Gelu wychwycił w jego głosie niepewność i zdenerwowanie. Przeklął w duchu, mając nadzieję, że po twarzy Jimmy’ego nie widać, iż coś ukrywał.

– Coś cię gryzie? – zagadnął strażnik

Elf miał ochotę udusić młodzieńca. Najwyraźniej bez problemów przestało obowiązywać w jego dotąd ostrożnym i w miarę spokojnym życiu. Dostrzegł, że Miranda drgnęła, dlatego uspokajająco położył jej dłoń na ramieniu. Jeśli coś ma się zdarzyć, to niech się w końcu wydarzy, pomyślał, gdyż oczekiwanie było najgorsze.

– Mam już tego dość, Will – odpowiedział z goryczą Jimmy. – Mojego parszywego życia – dodał po chwili. – Nic innego nie robię tylko jeżdżę do Neklon lub Palis i z powrotem. Wolałbym już zostać wcielony do armii cesarza i wyrwać się z tej dziury.

– Tak tylko mówisz. Wiesz przecież, że gdy wyjedziesz, już nie wrócisz. No, chyba że jako kaleka – szepnął Will, prawdopodobnie bojąc się, że ktoś inny mógłby go usłyszeć. – Gdy wrócisz, urządzimy sobie wieczór popijawy w gospodzie.

– Ta… Może… – mruknął Jimmy, jakby nie do końca podobał mu się ten pomysł.

– Uważaj na siebie.

– Dziesiątki razy jeździłem tą trasą. Nawet bym się ucieszył z jakiejś rozrywki – powiedział młodzieniec, a humor wyraźnie mu się poprawił.

– Ciii – uciszył go szybko Will. – Nie słyszałeś, co stało się z tą wsią niedaleko stąd?

– Spłonęła – odpowiedział obojętnie Jimmy. – Co mi do tego? Jakiś podejrzany typek się tam przypałętał i uznali go za szpiega?

Miranda otworzyła szeroko oczy. Po chwili pojawiły się w nich łzy. Starała się mrugać, ale wiele to nie pomogło. Gelu ją rozumiał, w końcu jako królowa była odpowiedzialna za kraj i ludzi w nim mieszkających. Zarazem też obawiał się, że przez swój żal mogła ich zdradzić. Mocno zagryzła wargę, lecz elf był pewien, że długo tak nie wytrzyma i w końcu jęknie lub zaszlocha.

– Wszystkich ludzi zabito – powiedział Will, a Gelu mimowolnie wrócił pamięcią do starca spotkanego nad rzeką. Czy i on podzielił ich los? A może zmarł z zimna w nocy i to zaoszczędziło mu dodatkowego bólu? – To nie był szpieg, bo czegóż miałby szukać w takim miejscu. Szpiega najszybciej spotkasz w Kavio i to przyczajonego blisko księcia. Nie powinienem tego mówić, ale wczoraj przez przypadek coś usłyszałem – zamilkł na chwilę. Elf oczami wyobraźni widział, jak w typowy dla ludzi sposób rozgląda się wokół, chcąc sprawdzić, czy nikt nie podsłuchuje, zwracając przy tym na siebie jeszcze większą uwagę. – Dowódca mówił, że ukrywał się tam ktoś niebezpieczny. Ktoś, kto ponoć włada magią… Nie złapali go, więc może czaić się wszędzie.

– Dzięki za ostrzeżenie, Will, ale nie sądzę, by ktoś taki miał zaatakować wóz z warzywami. O ile to prawda z tą magią. Jak dla mnie to ta cała sprawa z magami to jedna wielka bzdura. Nie wierzę, by rzeczywiście odgrodzili się od świata i zbudowali fortecę wysoko w górach na dalekiej północy. Ale będę uważał, czy kule ognia nie lecą w moją stronę – zakpił, po czym się roześmiał.

– Nie o to chodzi – przerwał mu strażnik, któremu nie udzielił się dobry humor Jimmy’ego, jak wywnioskował Gelu z jego tonu głosu. Gdyby miał zgadywać, powiedziałby, że Will bał się o młodzieńca. – Co zrobisz, gdy ktoś poprosi cię o podwiezienie? – zapytał po chwili.

– Zgodzę się, jeśli zapłaci – odparł obojętnie młodzieniec. – Zawsze tak robię.

– No właśnie. Złóżmy, że spotkasz tego maga, on zapłaci ci złotem, ty pozwolisz mu jechać na wozie, a potem napotkasz żołnierzy. Tym razem nie posłuchają twoich wyjaśnień. Zabiją cię, rozumiesz? Błagam cię, tym razem bądź wyjątkowo ostrożny – nie dawał za wygraną Will.

– Zrzędzisz jak mój ojciec – prychnął ze złością Jimmy. – Ale jeśli ma cię to pocieszyć, to obiecuję, że nikogo nie podwiozę.

– Niech Renos ci sprzyja – powiedział Will.

– Już to się stało – szepnął młodzieniec tak cicho, że tylko Gelu zdołał to usłyszeć.

Po chwili wóz ruszył. Miranda odetchnęła z ulgą, gdy bez problemów opuścili Duman. Gelu jednak tak nie potrafił. Niepokoiła go podsłuchana przed chwilą rozmowa, a szczególnie ta tajemnicza osoba, która była przyczyną tragedii wieśniaków.

~ * ~

Miranda siedziała na brzegu wozu. Na kolanach trzymała miecz, który przed wyjazdem z Dumanu dostała od Harolda. Przyjaciel elfa wykuł go osobiście za czasów swojej młodości i, jak zdążyła się zorientować kobieta, nigdy go nie używał. Ostrze wyglądało, jakby dopiero niedawno wyszło spod kowalskiego młota. W promieniach słońca błyszczało srebrem, z wyjątkiem zbrocza, które połyskiwało błękitem. Rękojeść broni ozdobiono wizerunkiem ryby, a przy nasadzie wtopiono trzy niebieskie kamienie. Królowa nie znała się na klejnotach, dlatego nie potrafiła ocenić, czy były cenne, czy jedynie miały sprawiać takie wrażenie.

Miranda od razu zorientowała się, że miecz wykuto na czyjeś zamówienie. Za bardzo różnił się od broni, jakie nosili lordowie na zamku. A żaden z nich nie pogardziłby czymś tak pięknie i starannie wykonanym. Już chciała zapytać Gelu, czy wiedział coś na ten temat, ale się powstrzymała. Przypomniała sobie, jak spojrzał na nią, gdy Harold z niskim ukłonem wręczał jej miecz. Jakby elf chciał dać jej do zrozumienia, że nie zasłużyła na ten oręż.

Zamknęła oczy, przez chwilę oddychała głęboko, by się uspokoić. Gelu mógł sobie myśleć, co tylko chciał. Udowodni mu, że jest godna tego miecza oraz tytułu rycerza, mimo że oficjalnie nie miała do niego prawa. Wtedy mina mu zrzednie i to ona będzie śmiała się ostatnia. Najpierw jednak należało zająć się ważniejszymi sprawami.

Nagle wóz podskoczył gwałtownie na jakimś kamieniu. Jeden z worków dość mocno uderzył Mirandę w ramię. Ziemniaki wysypały się i pospadały na drogę, a wraz z nimi miecz, który wypadł kobiecie z rąk.

– Au – jęknęła z bólu.

Po chwili wóz zatrzymał się gwałtownie. Miranda prawdopodobnie spadłaby i dołączyła do miecza i ziemniaków leżących na drodze, gdyby Gelu nie przytrzymał jej w pasie. Zarumieniła się z zażenowania, gdyż znów coś by się jej stało, gdyby nie pomoc elfa. A jeszcze chwilę temu obiecała sobie, że udowodni mu swoją wartość.

– Dziękuję – szepnęła, wyrywając się z uścisku mężczyzny i zeskakując na drogę.

Jimmy już stał przy wozie i dokładnie sprawdzał czy nic się nie zepsuło. Mamrotał coś pod nosem, jednak Miranda nie była w stanie rozróżnić słów. Już chciała pobiec po miecz i pomóc zbierać ziemniaki, lecz nagle stanęła jak sparaliżowana. Znajdowała się na tyle blisko, że mogła dostrzec twarz Gelu, mimo że przez całą drogę ani razu nie ściągnął kaptura. Elf cały czas spoglądał na młodzieńca, a w jego oczach malowała się taka złość, że po karku kobiety przeszedł zimny dreszcz. Chciała zapytać, co tak zezłościło mężczyznę, ale nie zdążyła.

– Na szczęście wóz jest cały – powiedział z ulgą Jimmy. – Nic ci się nie stało, pani? Wyglądasz, jakbyś ducha zobaczyła – zwrócił się uprzejmie do Mirandy.

– Wszystko w porządku – odpowiedziała, siląc się na uśmiech. Całą siłą woli powstrzymywała się od pomasowania obolałego ramienia. – Pomogę ci pozbierać ziemniaki – zaproponowała, chcąc się czymś zająć, by nie patrzeć na Gelu. Wiedziała, że elf nie kiwnie palcem i pozostanie przy wozie.

– Dziękuję, to bardzo miłe z twojej strony, pani.

Miranda ani trochę się nie pomyliła. Gdy ona i Jimmy zbierali porozrzucane na drodze ziemniaki, Gelu tylko stał przy wozie z założonymi na piersi rękami. Z tej odległości nie potrafił dostrzec skrytej w cieniu kaptura twarzy, była jednak pewna, że spoglądał prosto na nich. Kto wie, czy nie tym przerażającym wzrokiem jak przed chwilą. Z drugiej strony wolała tego nie wiedzieć.

Odwróciła głowę, by elf nie pomyślał, że patrzyła na niego. Wróciła do zbierania, nie potrafiła się jednak powstrzymać, by co jakiś czas nie zerkać w stronę Gelu. W tamtym momencie wiele by dała, aby poznać jego myśli. W innych okolicznościach prawdopodobnie zapytałaby o to wprost, lecz teraz moment na rozmowę nie był odpowiedni.

– Z dziwnym towarzyszem podróżujesz, pani – zagadnął Jimmy.

Słowa młodzieńca tak zaskoczyły Mirandę, która znów zagapiła się na Gelu, że z rąk posypały się podniesione wcześniej ziemniaki. Szybko wróciła do ponownego zbierania, zastanawiając się, co powinna odpowiedzieć. Jimmy mógłby uznać ją za niewychowaną, gdyby cały czas milczała i go ignorowała.

– Niewiele mówi, trzyma się z boku i jeszcze ten wiecznie założony na głowie kaptur – kontynuował Jimmy, najwyraźniej chcąc wyrazić własną opinię, mimo że Miranda nie była chętna do rozmowy. – Ma coś nie tak z twarzą? – szepnął, chociaż zdaniem kobiety Gelu i tak stał za daleko, by usłyszeć ich rozmowę.

– Można tak powiedzieć – odpowiedziała Miranda, przywołując w myślach symbole Ylthin zdobiące twarz elfa.

– Wcześniej powiedziałbym, że kobieta mogłaby się tak zachowywać. Gdzie tu męska duma? – westchnął. Miranda jedynie wykrzywiła usta w czymś, co miało przypominać uśmiech. Wolała nie drążyć tematu i na poczekanie nie wymyślać kłamstw. – Powinnaś uważać na takich ludzi, pani. Oni nie nadają się na ochroniarzy.

Miranda spojrzała w ziemię, nie wiedząc, co miałaby odpowiedzieć. Normalnie stanęłaby po stronie Gelu i gorliwie go broniła, próbując nakłonić Jimmy’ego do zmiany zdania. Szczególnie że nie znał elfa i nie wiedział, co potrafi. Ona zresztą też, ale wolała chwilowo o tym nie myśleć. Harold zapewnił ją, że to jeden z najznakomitszych wojowników i mu wierzyła. Niestety w tym wypadku musiała ugryźć się w język. Młodzieniec mógł sobie myśleć, co chciał, najważniejsze, że jego niewiedza gwarantowała mu bezpieczeństwo.

– Dlaczego wybieracie się do Kavio? – zapytał po dłuższej chwili Jimmy.

– Yyy… – zawahała się Miranda, gdyż zakładała, że rozmowa z młodzieńcem się skończyła.

Po co ten głupi wóz natrafił na kamień?, pomyślała, zazdroszcząc Gelu, że trzymał się na uboczu. Też powinna tak zrobić, by niepotrzebnie nie narażać Jimmy’ego na niebezpieczeństwo. Jedno, chociażby z pozoru niewinne słowo powiedziane niewłaściwej osobie i skażą go na śmierć jak mieszkańców tamtej wioski. I to wszystko z rozkazu Archibalda, którego zawsze traktowała jako honorowego rycerza, lojalnego doradcę, dobrego przyjaciela.

Nagle zamarła. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślała? Przecież znała Archibalda od dziecka, doskonale wiedziała, jaki to człowiek. Nie byłby zdolny do oddania Armandaru wrogiemu imperium bez walki. Nigdy nie skazałby niewinnych na śmierć. W końcu składał śluby rycerskie. Przysięgał chronić kraj, królową oraz mieszkańców, przeciwstawiać się wszelkiej nieprawości i niesprawiedliwości. Nawet za cenę własnego życia…, pomyślała, przypominając sobie jedno ze zdań ślubowania, jakie składał podczas pasowania każdy kandydat na rycerza.

Oczywiste więc było, że za tym, co wydarzyło się w Armandarze, stało coś innego. Ktoś inny musiał podejmować decyzje, a Archibald był jedynie pionkiem tej osoby. Brutalnie zmuszanym do posłuszeństwa, zapewne nieraz próbującym się przeciwstawić, ale zawsze z jakiegoś powodu bez skutku. Tylko dlaczego?, pomyślała Miranda usatysfakcjonowana swoją teorią. Jak ktoś mógł wpłynąć na tak wspaniałego lorda i rycerza? Jakim potworem musiał być ten człowiek, by złamać jego wolę?

Oczami wyobraźni widziała lorda Archibalda dzielnie stawiającego czoło tajemniczemu oprawcy. Z czasem jednak uległ, co prawda nie wiedziała, z jakiego powodu, ale na pewno niewyobrażalnie poważnego, który i ją samą przygniótłby swym ogromem.

Uznała, że gdy tylko nadarzy się okazja, powie o wszystkim Gelu. On na pewno poprze jej teorię. Potem obmyślą plan, jak uratować Rolanda oraz Archibalda, a następnie razem zgromadzą sojuszników, pokonają cesarza Harukyu i przywrócą Armandarowi niepodległość.

– Pani? – przywrócił ją do rzeczywistości głos Jimmy’ego. – Jeżeli to tajemnica, nie musisz nic mówić, nie będę naciskać.

Miranda przez chwilę nie wiedziała, co młodzieniec miał na myśli. W połowie nadal przebywała w innym świecie, wyobrażając sobie szlachetność Archibalda i jego próby uratowania królestwa, a może i jej samej. Ktoś przecież zadbał o to, by tamtego dnia ją ocalić. Więc dlaczegóżby nie on?

– Lepiej, abyś nie wiedział – powiedziała w końcu Miranda. – Nie chcę narażać cię na niepotrzebne nieprzyjemności. I tak już wiele dla nas robisz.

– To przyjemność, pani.

Jimmy wrzucił ostatnie ziemniaki do worka i zawiązał go mocno, po czym umieścił na wozie. Miranda podniosła z ziemi miecz, o którym całkiem zapomniała, pomagając w zbieraniu warzyw i rozmyślając nad losem Archibalda. Otrzepała go z kurzu, postanawiając, że później dokładniej wytrze rękojeść. Niedługo i tak zatrzymają się na odpoczynek, uznała obserwując zbliżające się do horyzontu słońce.

~ * ~

Jestem trochę chora (przez co całymi dniami oglądam seriale), ale postanowiłam rozdział dodać dzisiaj, ponieważ jutro pewnie wróciłabym późno do domu i już by mi się nie chciało tego robić. Niestety, na doktoracie tak już jest, że trzeba trochę na uczelni posiedzieć i robić coś produktywnego. Pewnie dlatego też data publikacji rozdziałów zmieni się z dotychczasowych poniedziałków na sobotę lub niedzielę.