Rozdział 8: Nie ufam mu

Miranda leżała na ziemi mocno opatulona kocem. Było jej zimno, a ognisko zdążyło już dawno wygasnąć. Co więcej, Gelu uważał, że nie powinni podtrzymywać ognia przez całą noc, by nikt nie zorientował się, że ktoś obozuje niedaleko drogi, przynajmniej do czasu, aż nie znalazłby się dostatecznie blisko. Kobieta uważała to za przesadną i zbędną ostrożność, ale tym razem to przemilczała. I obecnie bardzo żałowała, bo wiele by oddała za dodatkowe ciepło.

Zmieniła pozycję, przewracając się na wznak. Początkowo za wszelką cenę starała się nie zasnąć, jednak teraz zimno całkowicie jej to uniemożliwiało. Miała tylko nadzieję, że Jimmy nie doświadczył takich problemów. Mirandzie zależało na poufnej rozmowie z Gelu, nie chciała narażać młodzieńca na niebezpieczeństwo, gdyby coś przez przypadek usłyszał. Zresztą wtedy trzeba by było za dużo wyjaśniać.

Spojrzała w niebo, spodziewając się dostrzec znajome konstelacje, o których uczyła się na lekcjach astronomii, jednak mocno się zawiodła. Chmury przysłaniały część gwiazd, także księżyc raz pojawiał się a raz znikał z nieboskłonu. Wtedy robiło się tak przeraźliwie ciemno, że Miranda nie mogła nawet dostrzec zarysu sylwetki Gelu siedzącego nieopodal na warcie. Którą, oczywiście, z nikim nie chciał się dzielić, pomyślała zgryźliwie.

Nie po raz pierwszy zastanawiała się, czy elfy nie różniły się od ludzi bardziej, niż myślała. Znali się zaledwie od kilku dni, ale to wystarczyło, by wyciągnąć kilka wniosków. Zdawało jej się, że Gelu potrafi funkcjonować dwadzieścia cztery godziny na dobę bez odpoczynku, ewentualnie drzemiąc zaledwie dwie, trzy godziny w środku dnia. A teraz dochodziło jeszcze to siedzenie w zimnie. Może był zimnokrwisty i nie zdawał sobie sprawy, że ludzie są wrażliwi na zmiany temperatury? Chociaż to trochę naciągane stwierdzenie, biorąc pod uwagę, że przez pięćset lat żył wśród nich.

Miranda nie wiedziała, jak długo powinna czekać, aż Jimmy zaśnie. Zdawało jej się, że minęły już całe wieki, odkąd ułożyła się do snu. Nie potrafiła znaleźć wygodnej pozycji, ciągle przewracała się z boku na bok, nasłuchując dźwięków dochodzących ze strony posłania młodzieńca. W pewnym momencie miała wrażenie, że wszystko ją uwiera i swędzi.

Usiadła gwałtownie, uznając, że dłużej tego nie wytrzyma. Dla czystego sumienia słuchała jeszcze przez chwilę, ale oprócz szumu drzew, odgłosów świerszczy i równego oddechu Jimmy’ego nie dotarły do niej inne dźwięki. Młodzieniec na pewno spał, więc nie miała się czym martwić.

Korzystając z chwilowo odsłoniętego skrawka księżyca, wstała. Zarzuciła koc na ramiona, by nie zmarznąć podczas rozmowy z Gelu, po czym powoli ruszyła w jego stronę. Ostrożnie stawiała każdy krok, by w ciemności nie potknąć się o żaden kamień i nie skręcić kostki. Wtedy dopiero sprawiałaby problemy. Co więcej, elf mógłby uznać, że woli zostawić ją z tyłu, niż inaczej zaplanować dalszą podróż.

– Chciałem właśnie do ciebie iść, skoro i tak nie spałaś – powiedział Gelu, zanim Miranda zdążyła otworzyć usta.

Kobieta przez chwilę wahała się, nie wiedząc, co zrobić. Uznała jednak, że lepiej usiąść obok elfa, skoro on nie miał zamiaru wstać. Przyjrzała mu się dokładnie, ale nie dostrzegła nic nadzwyczajnego, a twarz nadal skrywał w głębokim cieniu kaptura.

– Coś się stało? – zapytała, skoro Gelu, jak zawsze, nie kwapił się do dalszych wyjaśnień.

Miała już powoli dość, że zaczynał jakiś temat, a potem go nie kontynuował. Uznała, że następnym razem poczeka tak długo, aż tego nie zrobi. Chociaż miałaby wychodzić z siebie i umierać z ciekawości, nie odezwie się jako pierwsza. Cierpliwość nie należała do jej mocnych stron, ale jakoś wytrzyma i da sobie radę.

– Powinniśmy stąd jak najszybciej odejść – powiedział odwracając głowę w jej stronę. Gdyby nie kaptur skrywający twarz w cieniu, patrzyliby sobie prosto w oczy. Myśląc o tym, Miranda poczuła lekki dreszcz na ciele, chociaż nie wiedziała, co było jego przyczyną.

– Ktoś się zbliża? Chcą nas zaatakować? Obudzić Jimmy’ego? – zadawała jedno pytanie za drugim, a kolejne ciągle przychodziły jej do głowy.

– Myślisz, że siedziałbym tu i czekał, aż do mnie podejdziesz, gdyby ktoś nas atakował? – przerwał słowotok Mirandy. – Nie ufam mu.

– Jimmy’emu? – zdziwiła się kobieta. – Przecież to syn przyjaciela Harolda. Może i czasem nie zachowuje się zbyt uprzejmie, ale obiecał podwieźć nas tak daleko, jak będzie mu to po drodze. Ja mu ufam – oznajmiła pewnie. – Nie będziemy uciekać po nocach jak jacyś złoczyńcy, na pewno wtedy bardzo by się zmartwił.

Gelu westchnął. Miranda czekała na kolejne argumenty, które przekonałyby ją do zmiany zdania, ale się przeliczyła. Elf milczał, wpatrując się w miejsce, gdzie znajdowały się ich posłania.

– Dobrze, zrobimy po twojemu. Chociaż kogoś, kto zachęca kobietę, którą uderzył worek ziemniaków, fundując jej dużego siniaka, do zbierania jego towaru, nie nazwałbym tylko nieuprzejmym. Chciałaś ze mną o czymś innym porozmawiać, skoro czekałaś, aż zaśnie? – zapytał, a Miranda miała wrażenie, że usłyszała w jego głosie troskę. Szybko jednak wyrzuciła ten absurdalny pomysł z głowy. Na pewno kaptur zniekształcił ton głosu, bo Gelu zawsze był zdystansowany i oziębły wobec niej.

– To mogłeś pomóc, a nie teraz komentować – prychnęła urażona kobieta, mimowolnie masując obolałe ramię, które trochę jej dokuczało. Na szczęcie chodziło o lewe, więc w razie gdyby coś się stało, mogła walczyć.

– Wolałem posłuchać, o czym będziecie rozmawiać.

– Słyszałeś?! – krzyknęła zaskoczona Miranda, po czym szybko zakryła usta dłonią. Gelu odwrócił głowę w jej stronę, a kobieta miała ochotę zapaść się pod ziemię. Oczami wyobraźni widziała gniewny grymas malujący się na twarzy elfa. – Przepraszam – dodała już ciszej. – Zaskoczyłeś mnie, bo wtedy stałeś tak daleko i…

Miranda zarumieniła się ze wstydu, wspominając rozmowę z Jimmy’m. Była pewna, że Gelu nigdy nie dowie się, co naopowiadała na jego temat. Może i musiała dochować tajemnicy, ale czuła się głupio.

– Elfy mają o wiele bardziej rozwinięty słuch i wzrok od ludzi – wyjaśnił Gelu. – I powinnaś nauczyć się wiarygodnie kłamać, bo czasem jest to przydatne. On i tak się nie zorientował, bo bardziej interesowała go nasza podróż do Kavio.

–Słyszałeś też, co strażnik powiedział przy bramie? – zainteresowała się Miranda. – Kto był w tej wiosce, że wszystkim mieszkańców skazano na śmierć?

Kobieta mocno zacisnęła pięści, niecierpliwie czekając na odpowiedź, podczas gdy Gelu obserwował Jimmy’ego, najwyraźniej dostrzegając coś poza ciemnością. Musiał uznać, że młodzieniec śpi, po czym skinął lekko głową.

– Podobno jakiś mag – wyjaśnił Gelu. – Jednak sami nie są do końca tego pewni. Albo próbują w ten sposób ukryć tożsamość kogoś naprawdę ważnego, nie wiem tylko po co by wszystko tak komplikowali, skoro wystarczyłoby utrzymywać, że to szpieg. Zresztą ten strażnik miał rację, lepiej na tego kogoś nie natrafić, by nie przysporzył nam niepotrzebnych problemów.

– To na pewno mag! – powiedziała z ekscytacją Miranda, tym razem panując nad tonem głosu. – To miałoby sens. Harukyu przekonał kilku wałęsających się po świecie magów, by się do niego dołączyli. Wysłał jednego z nich, by po zamachu na moje życie opętał umysł Archibalda i zmusił go do zrobienia tych wszystkich okropnych rzeczy. Teraz wszystko ma sens – dodała ciszej bardziej do siebie niż elfa.

– Nie liczyłbym na to – rzekł Gelu po dłuższej chwili milczenia. Radość, która zagościła na twarzy Mirandy, momentalnie zniknęła. – Harukyu nie zadawałby sobie tyle trudu, znalazłby wtedy innego lorda, który za pieniądze lub władzę władałby Armandarem zgodnie z jego rozkazami.

– Ale Archibald to jeden z najbardziej szlachetnych i honorowych rycerzy, jakiego znam – tłumaczyła dalej Miranda. – Był moim przyjacielem, nie chciałby mojej śmierci, nie za taką cenę.

– W Kavio dowiemy się, jak było naprawdę, ale na twoim miejscu nie miałbym wielkich nadziei – powiedział ze spokojem Gelu. – Musisz zrozumieć, że niektórzy ludzie, nawet rycerze czy lordowie, są fałszywi. By coś osiągnąć, są zdolni do wszystkiego. W innym wypadku cała szlachta zostałaby ścięta razem z tymi, którzy do końca pozostali ci wierni.

Miranda mocno zagryzła wargi, nie chcąc dopuścić, by jakiś szloch czy jęk wydobył się z jej ust. Łzy znów napłynęły jej do oczu, lecz starała się je za wszelką cenę powstrzymać. W końcu obiecała sobie, że będzie silna! Gelu mógł mówić tak okrutne i raniące ją rzeczy, ostatecznie nikt nie zabraniał mu wyrażania własnej opinii.

Zawsze jednak mogła mieć nadzieję, że tym razem elf się pomylił, bo nie znał Archibalda tak dobrze jak ona. Wszystko okaże się jasne, gdy dotrą do Kavio, tam poznają odpowiedzi na część pytań. Może nawet ktoś będzie wiedział, dlaczego straciła dwa lata swojego życia i co się z nią w tym czasie działo.

– Rolanda też podejrzewasz o zdradę? – zapytała po chwili, starając się, by głos brzmiał niezwykle surowo i poważnie. Uspokoiła się już nieco po wcześniejszym szoku, uznając, że nadzieja na dobre wyjaśnienie jest lepsza od przyjęcia stanowiska Gelu.

– To jest jedno z rozwiązań – powiedział spokojnie elf, a Miranda miała ochotę go spoliczkować za mówienie takich rzeczy o jej ukochanym narzeczonym. – Ale wtedy ludzie w Dumanie coś by o tym wiedzieli. Rozmawiałaś z Haroldem na ten temat, wszystko wygląda tak, jakby Roland Gehakt dwa lata temu wyparował z powierzchni ziemi, co jest bardzo dziwne. Opowiedz mi o nim – poprosił.

Mirandę zdziwiła mocno prośba Gelu. Elf nigdy wcześniej nie interesował się jej narzeczonym, nie wspomniał na jego temat ani jednego słowa, odkąd zgodził się pomóc go uwolnić. Ucieszyła ją jednak ta nagła zmiana nastawienia, w końcu musiał zrozumieć, jak ważny był dla niej Roland. Uśmiechnęła się lekko, zastanawiając, co powiedzieć.

– Roland to lojalny, honorowy i oddany rycerz. Jest dobry, uczciwy i szlachetny – rzekła, starając się przywołać w myślach twarz narzeczonego.

– Myślałem, że opowiesz mi o nim coś, czego nie powtórzysz, opisując innych lordów i rycerzy – przerwał Gelu, chociaż Miranda chciała wymienić więcej zalet Rolanda.

Uśmiech zniknął jej z twarzy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W pierwszym odruchu chciała krzyknąć, zaprotestować, dać do wiadomości Gelu, jak bardzo ją uraził. Po chwili zrozumiała jednak, że elf miał rację. To brutalna prawda, ale musiała ją zaakceptować. Wszelkie stosunki między nią a Rolandem odbywały się na zasadzie królowa – lord, nie zdążyli poznać się bez tej całej dworskiej otoczki.

– To były zaaranżowane zaręczyny? – zapytał Gelu. W tonie jego głosu znów wyczuła dystans i chłód, prawdopodobnie nie tego się spodziewał, gdy tak usilnie błagała go o ratunek dla Rolanda. – Tylko mi nie mów, że to jakiś stary lord około pięćdziesiątki, którego wcisnęli ci doradcy, bo wtedy możesz sobie wybić z głowy podróż do Kavio.

– Nie! – zaprzeczyła gwałtownie Miranda. – To znaczy… jest ode mnie o piętnaście lat starszy, od dawna jest głową rodziny i zarządza ziemiami należącymi do Gehaktów, bo Archibald jest od niego młodszy. Ale zrozum, sama przyjęłam jego oświadczyny. To była moja decyzja.

– Ale doradcy pewnie wywarli na tobie presję, byś wyszła za mąż – bardziej stwierdził niż zapytał Gelu. – A jeśli byli sprytni, to zrobili to tak, byś się nawet nie zorientowała i myślała, że to tylko i wyłącznie twoja decyzja.

Miranda czuła, że policzki zapłonęły jeszcze mocniej, w duchu miała nadzieję, że Gelu nie dostrzegł tego w słabym świetle księżyca. Nerwowo skubała brzeg koca, nie wiedząc, co powiedzieć. Ufała swoim doradcom, wiedziała, że chcieli jak najlepiej zarówno dla niej jak i dla Armandaru. Nigdy nie patrzyła na to w taki sposób jak elf. Czyżby wykorzystano jej ufność? Rzeczywiście nie myślała o narzeczeństwie, dopóki różni lordowie i rycerze nie zaczęli się do niej zalecieć, dopóki rada nie zasugerowała, że królestwo potrzebuje także króla.

– Ile miałaś lat, gdy cię koronowali?

– Dziesięć – odpowiedziała, wracając pamięcią do tego tragicznego wydarzenia sprzed lat. – Musiałam bardzo szybko dorosnąć i nauczyć się władać królestwem. Chociaż i tak nawet później ważne decyzje podejmowała rada i lord Garavel, obwołany królewskim namiestnikiem po śmierci moich rodziców.

– Co się stało? – zapytał Gelu, a Miranda trochę zdziwiła się, że o tym nie wiedział. Do tej pory wydawało jej się, że elf wie dosłownie wszystko na każdy temat, jakby jego mózg skrupulatnie przechowywał każde wydarzenie z przeciągu tych pięciuset lat od jego wygania.

– To miało miejsce podczas podróży do Byker, miało dojść do jakiegoś porozumienia między państwami. Aż tak bardzo nie interesowałam się polityką, zresztą rodzice nigdy tam nie dojechali, umowa nie została zawarta, a ja nie chciałam nigdy o niej słyszeć. Ale… Nie wiem, co tak naprawdę się wydarzyło, powiedzieli mi tylko, że zdarzył się wypadek. Tłumaczyli, że byłam za mała, aby to zrozumieć – zakończyła Miranda drżącym głosem. Dłonie mocno zacisnęła w pięści, by chociaż trochę uspokoić wzburzone emocje. – Zastanawiam się, czy nie miało to czegoś wspólnego z obecnym najazdem Cesarstwa Kuyo. Harukyu musiał już wtedy planować wojną, działać w tym kierunku na południu.

– Już jego ojciec podbił mniejsze państwa sąsiadujące z cesarstwem, przeważnie od południa, dlatego w tych rejonach nikt nie zwrócił na to większej uwagi – wyjaśnił Gelu. – Byker też należy już do Kuyo, podbili je niemal w tym samym czasie co Armandar i Vuur. A jeśli rzeczywiście jest to jakiś większy spisek, to wcześniej czy później się o tym dowiemy. Teraz powinnaś się przespać, potrzebujesz odpoczynku – zadecydował elf, a w Mirandzie znów obudziła się wola walki i przeciwstawienia się mężczyźnie.

– Też mogę stać na warcie – powiedziała wyzywająco. – Nie chcę być specjalnie traktowana i możemy dzielić się po równo – zakończyła, dumnie unosząc głowę.

Nie potrafiła jednak powstrzymać ziewnięcia. Zasłoniła usta dłonią, ale Gelu pewnie i tak się zorientował. Zrozumiała, że w końcu ogarnęło ją zmęczenie i tym razem nawet gdyby się powstrzymywała i tak zapadłaby w głęboki sen. I pewnie zasnęła na warcie.

– Odzyskuj siły, póki możesz – rzekł Gelu, a Miranda była mu bardzo wdzięczna, że tym razem nie poparł jej pomysłu. Prawdopodobnie elf zrozumiał, że dla wszystkich mogłoby się to źle skończyć. – Niedługo będziesz miała dość wart i równego traktowania.

– Jak chcesz, pamiętaj, że oferowałam pomoc. Tylko żebyś ty miał siłę na dalszą podróż, skoro masz zamiar czuwać przez całą noc – dodała, by zachować twarz i nie wyjść w oczach elfa na osobę, która co pięć minut zmienia zdanie, bo za pierwszym razem nie potrafi dłużej pomyśleć. – Dobranoc.

Szukając wygodnej pozycji, by się położyć, Miranda przypomniała sobie, że chciała zapytać Gelu o miecz, który podarował jej Harold. Ciasno owijając się kocem, uznała, że zrobi to jutro. Zresztą nie był to żaden niezwykle ważny temat. Zamykając oczy, myślała o Rolandzie.

~ * ~

Miranda z tęsknotą wyjrzała przez okno w swojej komnacie. Westchnęła, spoglądając na błękitne niebo, na którym dzisiaj nie było ani jednej chmury. Ptaki latały tam i z powrotem, skrzecząc głośno, czasem nurkując, by pochwycić w dziób jakąś zdobycz. Była to wyjątkowo przyjemna odmiana po deszczach i burzach, jakie nawiedzały Kavio w ostatnich kilkunastu dniach.

Nawet morze było wyjątkowo ciche i spokojne. Miranda uznała to za miłą odmianę po wzburzonych falach, jakie obserwowała przez kilka ostatnich dni. Podobno dalej od brzegu panowały okropne sztormy, dlatego wszystkie statki zatrzymano w porcie. Kobieta zastanawiała się, czy dziś mogły już wyruszyć w dalszą podróż. Nie widziała białych żagli i trochę obawiała się, że tym razem brak wiatru mógł wstrzymywać ruch drogą morską. Liczyła na to, że to tylko bezpodstawne obawy, miała już dość słuchania o awanturach w dokach. Najgorsze, że dziś musiała osądzić kilku marynarzy, którzy z nudy dopuścili się poważniejszych przestępstw.

Miranda tak bardzo chciała wyrwać się z zamku, chociażby na kilka godzin. Szczególnie że ostatnio niemal całe dnie spędzała na dyskusjach na temat polityki i gospodarki Armandaru. Nie była już jednak małą dziewczynką, której uszłoby na sucho wymknięcie się strażnikom i wyjście z pałacu tylnymi drzwiami. Miała już dwadzieścia lat i musiała zachowywać się jak na królową przystało.

Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Jęknęła cicho, bo była pewna, że Garavel nie wezwie jej do sali narad wcześniej niż przed ustaloną godziną. Prawdopodobnie znów coś się stało na przystani, pomyślała, pozwalając wejść służącej do komnaty. Młoda dziewczyna skłoniła się nisko, po czym ze spuszczoną głową czekała, aż Miranda pozwoli jej zabrać głos. Królową drażniło takie zachowanie, szczególnie że gdy była młodsza, nikt nie czekał na jej pozwolenie.

– Co się stało? – zapytała Miranda, starając się mówić uprzejmie, by ton głosu nie zdradził jej prawdziwych myśli.

– Wasza Wysokość, lord Roland Gehakt pyta, czy masz ochotę na spacer po ogrodach królewskich przed spotkaniem w sali narad.

– Już myślałam, że to kolejna katastrofa – westchnęła z ulgą Miranda, zapominając, że w porę powinna ugryźć się w język. Zasada numer siedem: przy służbie nie należało rozmawiać na ważne tematy, ponieważ plotki rozchodzą się szybciej niż światło. – Przekaż lordowi, że spotkam się z nim przed główną bramą do ogrodów za piętnaście minut.

Miranda uśmiechnęła się szeroko, gdy pokojówka z ukłonem wyszła z komnaty. Może ten dzień nie będzie tak nudny, jak początkowo sądziła. O ile lorda Rolanda do Kavio nie sprowadzają jakieś poważne sprawy, wymagające królewskiej rady lub pozwolenia. Byleby nie miało to nic wspólnego ze zniszczeniami spowodowanymi przez burze, pomyślała kobieta, poprawiając w lustrze włosy. Jutro miała rozmawiać o tym z lordem Vareel, a Garavel obawiał się, że do zamku przybędzie więcej posłańców z prośbami o pomoc.

Nie martw się na zapas, upomniała się w duchu kobieta, po czym wyszła z komnaty. Nie starała się nawet przekonać dwójki strażników, że nie muszą jej towarzyszyć. Doświadczenie nauczyło ją, że to i tak nic nie da. Potem tylko nasłucha się uwag i pouczeń ze strony Garavela. W innym wypadku spróbowałaby uciec spod czujnego oka rycerzy, ale pewnie lord Roland sam ich odprawi, biorąc na siebie odpowiedzialność za bezpieczeństwo królowej.

Gdy dotarła na miejsce spotkania, lord Roland Gehakt już na nią czekał. Był to wysoki i dobrze zbudowany mężczyzna. Jego twarz o ostrych rysach znaczyły już pierwsze, drobne zmarszczki, głownie spowodowane troskami i problemami, z jakimi musiał się mierzyć. W brązowych, zwykle poważnych oczach lorda dostrzegła wesołe ogniki, co trochę uspokoiło Mirandę. Miała już pewność, że nie zaprosił jej na spacer, by rozmawiać o sprawach królestwa.

Królowa zdziwiła się trochę, że lord założył odświętny strój. Musiała jednak przyznać, że w granatowej koszuli, ciemnych spodniach i wysokich butach prezentował się niezwykle przystojnie i godnie. Uroku dodawał mu także przypięty do pasa miecz oraz niebieska peleryna – symbol rycerstwa Armandaru. Każdy mężczyzna otrzymywał ją podczas ceremonii pasowania.

– Zajmę się bezpieczeństwem królowej, możecie odejść – wydał rozkaz Roland. Rycerze skłonili się nisko przed Mirandą, po czym odeszli. – Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe, Wasza Wysokość, ale chciałbym porozmawiać o czymś bardzo ważnym.

– Prawdę powiedziawszy, nie lubię podróżować ze strażą, szczególnie że mają rozkazy chodzenia za mną wszędzie – wyznała szczerze Miranda. – Ale lord Garavel zdecydował, że tak będzie bezpieczniej…

Powoli spacerowali alejkami. O tej porze roku ogród wyglądał pięknie i Miranda cieszyła się, że właśnie tutaj chciał się z nią spotkać lord Ronald. Niestety, burze i tu wyrządziły niemałe szkody, łamiąc gałęzie krzewów i drzew, zasypując rabaty kwiatów liśćmi i innymi śmieciami przyniesionymi przez wiatr. Co jakiś czas natrafiali na ogrodników starających się doprowadzić ogrody do pierwotnego stanu.

– Wasza Wysokość – odezwał się Roland, gdy w pobliżu nie było żadnych ogrodników. Mirandzie zdawało się, że wykryła w tonie głosu mężczyzny zdenerwowanie, ale szybko uznała, że musiało jej się tylko wydawać. – Nie jestem dobrym mówcą, jeśli chodzi o sprawy prywatne i uczuciowe. Próbowałem napisać chociaż krótki wiersz, ale to, co z tego wyszło, tylko uraziłoby Waszą Wysokość.

Mężczyzna zamilkł. Miranda dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że wstrzymywała oddech, czekając, aż lord Roland dokończy mówić. Serce biło jej w piersi jak oszalałe, a na policzkach pojawiły się lekkie rumieńce.

– Wasza Wysokość, może zabrzmi to bezpośrednio, ale chciałem zapytać, czy uczyniłabyś mi ten zaszczyt i została moją żoną. Jeżeli potrzebujesz czasu na…

– Tak – powiedziała podekscytowana Miranda, nie czekając, aż mężczyzna dokończy zdanie.

Królowa przez chwilę poczuła się trochę niezręcznie, przez swoje nieeleganckie zachowanie, ale zepchnęła to uczucie na dalszy plan. Była tak szczęśliwa, że nie miało to teraz znaczenia. Od dawna darzyła sympatią lorda Rolanda, który zawsze był wobec niej miły i wyrozumiały. Kilka razy ćwiczył z nią nawet władanie mieczem, mimo że powszechnie nie tolerowano zainteresowania walką przez młodą królową.

– Czynisz mi tym wielki zaszczyt, Wasza Wysokość – rzekł, szybko opanowując wcześniejsze zaskoczenie.

Roland uśmiechnął się lekko i skłonił, całując dłoń Mirandy. Królowa czuła się, jakby serce miało jej zaraz z radości wyskoczyć z piersi. Chciała powiedzieć, że bardzo się cieszy, nawiązać dalszą rozmowę na temat małżeństwa, ale wtedy zza pobliskiego drzewa wyszedł lord Archibal Gehakt.

– Wasza Wysokość – skłonił się przed królową – nie chciałem przeszkadzać, przez przypadek usłyszałem końcówkę rozmowy. Pozwólcie, że pogratuluję jako pierwszy – dodał i ponownie lekko skłonił głowę.

Cały czas patrzył przy tym na Rolanda. Przez chwilę ich spojrzenia się spotkały, a po karku Mirandy przeszedł zimny dreszcz. Pierwszy raz była świadkiem, że bracia patrzyli na siebie w taki sposób, jakby doszło do jakiegoś poważnego konfliktu. To uczucie szybko jednak minęło.

– Może powinniśmy wybrać się na piknik, by uczcić zaręczyny. Lady Tamara i lady Margaret na pewno do nas dołączą. Co o tym myślisz, Wasza Wysokość? Może jutro – zaproponował Archibald.

– Na jutro zaplanowana jest audiencja lorda Malcolma, rada będzie też omawiać szkody, do jakich doszło po burzach – pospieszył z wyjaśnieniem Roland, a Miranda niechętnie się z nim zgodziła. – Lepiej to przenieś na pojutrze, jeżeli Wasza Wysokość ma ochotę na piknik.

– Tak, pojutrze to najlepszy termin – uznała Miranda, w duchu ciesząc się, że w końcu uda jej się na trochę wyrwać z zamku w miłym towarzystwie. –Jeżeli pogoda dopisze, będzie to wspaniały dzień.

~ * ~

Rozdział jest nieco dłuższy niż zazwyczaj, ale retrospekcja mi się trochę wydłużyła. Później żałowałam, że nie zamieściłam innego fragmentu z przeszłości Mirandy, ale już nie chciało mi się nic zmieniać i postanowiłam zostawić tak.

Zastanawiam się też nad zmianą jednego wątku. Co prawda obecnie nie ma to znaczenia, bo wszystko, co do tej pory napisałam pozostaje bez zmian, ale mam wrażenie, że będzie to takie kopanie leżącego w stosunku do Mirandy, która i tak ze mną nie będzie miała lekko.