Rozdział 9: Zdrada

Od minionej nocy Miranda myślała tylko o Rolandzie. Przede wszystkim zastanawiała się nad powodami, dla których mężczyzna poprosił ją o rękę. Czy rzeczywiście to rada go do tego skłoniła, by zapewnić królestwu silnego króla, który posiadał doświadczenie w podejmowaniu trudnych decyzji? Czy on w ogóle darzył ją jakimś cieplejszym uczuciem? Może zgodził się na ten układ tylko dlatego, że od zawsze miał wielkie ambicje i marzył o koronie. Albo tak bardzo kochał Armandar, że chciał dla państwa jak najlepiej, a ona nie miała tu nic do rzeczy.

Miranda miała ochotę się rozpłakać, gdy myślała o takim Rolandzie, jednak po rozmowie z Gelu nie potrafiła wierzyć w dawne ideały. Elf co do jednego miał rację, musiała zmienić swój pogląd na świat, dostosować się do tej nowej rzeczywistości, w którą została nagle rzucona. Jako królowa musiała przecież brać pod uwagę wszystkie możliwości, nawet te najgorsze, mimo że z głębi serca uparcie chciała, by wszystko skończyło się jak najlepiej.

Coraz częściej zdawało jej się jednak, że dotychczasowy świat i ideały powoli rozsypywały się niczym domek z kart. Od dziecka marzyła o wielkiej miłości, o mężczyźnie, którego pokocha ponad życie niczym bohaterka jakiejś wspaniałej opowieści, z którym się zestarzeje, żyjąc długo i szczęśliwie. I przez trzy dni, trzy najszczęśliwsze dni w swoim krótkim życiu była przekonana, że to pragnienie się spełniło. A potem zabrano jej wszystko, nawet marzenia.

Dopiero teraz zrozumiała, jakie to wszystko było z jej strony dziecinne. Nie wiedziała nic o Rolandzie, o miłości, a co najgorsze, prawdopodobnie nie zdawała sobie nawet sprawy, co działo się w jej własnym królestwie. O ile w tym wypadku przypuszczenia Gelu także był prawdziwe. Z drugiej strony nie potrafiła mu nie wierzyć, elf miał już prawie tysiąc lat i doświadczenie, o jakim ona mogła tylko pomarzyć.

– Nie powinniśmy skręcić w prawo? – wyrwał ją z zadumy głos towarzysza.

– W teorii tak, ale tylko niepotrzebnie nadłożycie drogi. No i musielibyście już iść pieszo – wyjaśnił Jimmy. – Niedługo znów będzie rozwidlenie, co prawda droga jest w trochę gorszym stanie, ale mogę was dzięki temu jeszcze kawałek podwieźć.

– Doceniamy to – powiedziała Miranda, wiedząc, że Gelu się nie odezwie.

Zerknęła w stronę elfa. Nie potrafiła dostrzec twarzy mężczyzny skrywanej w cieniu kaptura, lecz mogła założyć się o wszystko, że znów był niezadowolony. Prawdopodobnie wypomniałby Mirandzie jej odmowę odnośnie nocnej ucieczki, gdyby Jimmy’ego nie było w pobliżu. Ona jednak okazałaby młodzieńcowi olbrzymią wdzięczność za to, ile dla nich zrobił. Szczególnie że jak najszybciej chciała dostać się do Kavio, by dowiedzieć się prawdy o braciach Gehakt, jakkolwiek by nie była.

– Tak tu cicho i spokojnie – odezwała się Miranda. Nie mogła już znieść ciągnącej, zdawałoby się w nieskończoność, nieprzyjemnej ciszy, jaka zapadła, odkąd wybrali krótszą drogę. Gelu wyglądał na obrażonego, do pełni obrazu brakowało tylko, by skrzyżował ręce na piersi. Nawet Jimmy nie pogwizdywał pod nosem. – Na głównej trasie do Kavio zawsze można było kogoś spotkać, przynajmniej kiedyś, a tutaj ani żywej duszy, mimo że przejechaliśmy już spory kawałek…

Urwała gwałtownie, gdy coś z głośnym świstem przeleciało jej koło ucha i rozcięło skórę na policzku, po czym wbiło się w pień pobliskiego drzewa. Oszołomiona Miranda dotknęła lekko szczypiącego miejsca. Rana nie była głęboka, ale i tak płynęła z niej krew.

– Postaraj się jakoś schować! – zawołał Gelu w stronę zdezorientowanej kobiety, po czym zgrabnie zeskoczył z wozu, z niesamowitą szybkością wyciągając z pochwy miecz.

Miranda bardzo szybko otrząsnęła się z początkowego szoku. Chwyciła broń, by pomóc elfowi w walce z napastnikami. Gdy odwróciła się w stronę, w którą pobiegł mężczyzna, zorientowała się, że nie zaatakowali ich żadni bandyci. Po ich ubiorze od razu rozpoznała żołnierzy Armandaru. Chciała krzyknąć do Gelu, by się zatrzymał, w końcu musiała zajść jakaś pomyłka, na pewno ktoś nieumyślnie wypuścił ten bełt, który omal jej nie trafił. Było już jednak za późno!

Gelu biegał szybciej niż jakikolwiek mężczyzna, którego znała Miranda. Musiał to być obok słuchu kolejny z naturalnych talentów elfów, jak uznała kobieta. Prawdopodobnie uratowało mu to życie, gdyż żołnierze zdążyli wypuścić w jego stronę tylko jeden bełt, zanim znalazł się tak blisko nich, że kusze okazały się bezużyteczne. Gelu z łatwością uniknął tamtego pocisku, który wylądował w pobliskich krzakach, nie czyniąc nikomu krzywdy.

Pięciu żołnierzy wyjęło miecze i czekało, aż elf znajdzie się na tyle blisko, by zaatakować. Gelu jednakże w pierwszej kolejności zajął się pozostałą dwójką, która nadal trzymała w rękach kusze. Jednemu z nich wbił miecz w pierś, drugiemu poderżnął gardło sztyletem, który zawsze nosił u pasa.

Elf poruszał się z taką szybkością i gracją, że oszołomiona Miranda miała problem z nadążeniem za jego ruchami, nie dostrzegła nawet momentu, w którym wyjął sztylet. Pozostali żołnierze nie mieli jednak z tym problemu, widząc śmierć towarzyszy, natychmiast ruszyli do ataku.

Kobieta chciała krzyknąć, by walczący się uspokoili i złożyli broń, lecz głos jakby odmówił jej posłuszeństwa. Mogła jedynie patrzeć na tę tragedię rozgrywającą się na jej oczach i gardzić sobą za to, że bardziej obawiała się o życie Gelu, który przecież jako pierwszy ruszył do ataku bez próby rozwiązania problemu na drodze pokojowej, niż swoich poddanych.

Po raz pierwszy wdziała, jak elf walczy i mimo wszystko była pod wielkim wrażeniem. Zdawało jej się, że bez problemów parował ataki pięciu przeciwników, cały czas starając się trzymać ich na dystans. Gdy tylko nadarzyła się okazja, atakował. Pierwsze cięcie okazało się bezbłędne, od razu powalił przeciwnika na ziemię. Nie był to jednak cios śmiertelny, ponieważ żołnierz tarzał się po ziemi i jęczał z bólu, trzymając się za bok, z którego płynęła krew. Za drugim razem Gelu nie miał jednak tyle szczęścia, jego pchnięcie zostało zablokowane, co wykorzystał inny Armadarczyk. Miranda nie zdołała dostrzec, czy jej towarzysz został ranny. Z daleka wyglądało na to, że tak, ale zarazem tak szybko odskoczył, że mogło jej się to tylko wydawać.

Pod wpływem tego gwałtownego ruchu kaptur zsunął się z głowy Gelu, odsłaniając jego twarz. Najwyraźniej żołnierze nie tego się spodziewali, bo przez chwilę zamarli z uniesionymi mieczami, z niedowierzaniem spoglądając na obcego. Elf od razu wykorzystał zdobytą przewagę, zabijając kolejnego mężczyznę.

Może powinnam mu pomóc?, pomyślała Miranda, widząc, jak następny żołnierz pada na ziemię. Ten nie wydał już z siebie ani jednego dźwięku, prawdopodobnie ginąc od razu. O ile piątka przeciwników stanowiła jakieś wyzwanie, o tyle z pozostałą dwójką Gelu poradził sobie niesamowicie szybko, nie pozostawiając nikogo przy życiu. Na końcu elf poderżnął gardło krzyczącemu z bólu mężczyźnie, po czym znów zapadła cisza.

Miranda stała jak sparaliżowana, obserwując, jak Gelu ze spokojem wyciera miecz o ubranie jednego z zabitych, po czym chowa go do pochwy. Widząc opanowaną, pozbawioną wszelkich emocji twarz elfa, po raz pierwszy bała się swojego wybawiciela. Przecież ja nic o nim nie wiem! Od razu zaufała całkowicie obcej osobie, nie pytając nawet dlaczego został wygnany ze swojej ojczyzny. Bez chwili zastanowienia uznała, że ich sytuacje niczym się nie różniły, że musiało wiązać się to z jakąś pomyłką czy niesprawiedliwością. A co jeśli ta kara była słuszna? Jeśli wygnano go z Ilathis, bo dopuścił się okropnych zbrodni? Czy powierzyłam moje życie mordercy?

Szybko jednak początkowy strach zastąpiła wściekłość, w pewnej części także na samą siebie, bo w porę nie zareagowała. Morderstwo nigdy nie było rozwiązaniem! Miranda schowała miecz i z mocno zaciśniętymi pięściami ruszyła w stronę Gelu, by powiedzieć mu, co sądziła o jego karygodnym zachowaniu. Elf jednak szybciej na powrót znalazł się przy wozie.

– Jak mogłeś to zrobić?! – krzyknęła, ale Gelu całkiem ją zignorował.

– Ile im o nas powiedziałeś? – zwrócił się do Jimmy’ego.

Miranda dopiero teraz przypomniała sobie o obecności młodzieńca, który skulony nadal siedział na koźle i drżał ze strachu. Trochę wstydziła się z tego powodu, jako królowa powinna wcześniej znaleźć się przy nim, spróbować dodać nieco odwagi, o ile w tej sytuacji było to w ogóle możliwe.

– Chwila, o czym ty mówisz? – odezwała się zdezorientowana, dopiero teraz uświadamiając sobie, co powiedział Gelu.

– Zdradził nas – wyjaśnił elf, nie spuszczając wzroku z przerażonego młodzieńca. – Pytam ostatni raz, co im o nas powiedziałeś.

– N-nic – wyjąkał Jimmy. Nie odważył się podnieść głowy, woląc patrzeć na kolana. – Wiedziałem tylko, że jesteście dwójką obcych, ukrywających swoją tożsamość. Aż do teraz…

– Na pewno znaj… – zaczęła uspokajająco Miranda, lecz nie dane jej było dokończyć zdanie.

Gelu zgrabnie wskoczył na kozioł i jednym, precyzyjnym ruchem poderżnął Jimmy’emu gardło, używając sztyletu, który cały czas trzymał w dłoni. Miranda krzyknęła, nie potrafiąc nad sobą zapanować. Kuc spłoszył się, jednak elf szybko go uspokoił, zrzucając przy tym ciało młodzieńca na ziemię.

– To był młody chłopak, syn przyjaciela Harolda! Dlaczego go zabiłeś?! – krzyknęła, mimo że nadal cała drżała, nie potrafiąc się uspokoić. Łzy stanęły jej w oczach, gdy spojrzała na ciało. – Myliłam się co do ciebie. Myślałam, że jesteś szlachetnym człowiekiem, ale tak naprawdę jesteś mordercą! Zabijasz ludzi bez powodu i sądzisz, że to normalne! Nie chcę mieć z kimś takim nic do czynienia! Gardzę tobą!

– Trwa wojna, dziewczyno – powiedział Gelu, odwracając się w jej stronę. Głos miał wyjątkowo spokojny, ale oczy znów przyprawiały Mirandę o dreszcze. Przez chwilę bała się, że i ona dołączy do trupów leżących wokół. – Staram się zapewnić ci bezpieczeństwo.

– Mordując niewinnych?! – krzyknęła, uzbierawszy w sobie całą odwagę.

Nie mogła pozwolić na to, by elf zorientował się, że się bała. Niech pomyśli, że drży pod wpływem silnych emocji, że to wściekłość tak na nią działa. Tylko niech przestanie tak na mnie patrzeć, pomyślała, obawiając się, że za chwilę maska silnej królowej rozpadnie się i rzeczywiście zamieni się w małą, przestraszoną dziewczynkę.

– Niewinnych? – powtórzył Gelu. – Zdradził nas, zapewne za kilka złotych monet.

– To nie oznacza, że nie zasłużył na drugą szansę – upierała się przy swoim Miranda, mimo że dziwiła się, iż potrafiła znaleźć w sobie tę odwagę. – Może i zasłużył na karę, ale wymierzoną przez sąd, a ani za moich rządów, ani za rządów mojego ojca nie byłaby nią śmierć.

– Twoje rządy skończyły się dwa lata temu, a z rąk Archibalda dostałby jedynie nagrodę za złapanie ostatniej osoby, która ma wszelkie prawa do tronu Armandaru i elfa. Zrozum, że prowadzisz wojnę, której nie wygrasz miłosierdziem. Nie ocalisz wszystkich, jeśli sama chcesz przeżyć. Najwyższy czas, byś to sobie uświadomiła. W przeciwnym wypadku daleko nie zajdziesz. Tylko zdecyduj od razu, bo nie mam zamiaru głupio zginąć przez ciebie.

Miranda przez chwilę stała oszołomiona, nie potrafiąc znaleźć odpowiednich słów. Nie mieściło jej się w głowie, jak ktoś mógł postępować tak egoistycznie, martwiąc się tylko i wyłącznie o siebie. Nic dziwnego, że jest sam, pomyślała. Kto chciałby podróżować w towarzystwie kogoś takiego? W pierwszym odruchu miała ochotę wysłać Gelu do otchłani, by zgnił razem z innymi kryminalistami, którym odmówiono wiecznego szczęścia u boku Renosa. W porę się jednak opanowała, bo nie miała zamiaru teraz kończyć tej rozmowy, bo pewnie elf odszedłby, zanim zdołałaby skończyć kolejne zdanie.

– To samo powiesz Haroldowi, gdy go spotkasz? Że Jimmy zginął, byś ty mógł żyć, chociaż istniało inne rozwiązanie.

– Już nigdy nie zobaczę Harolda – powiedział Gelu. Mirandzie zdawało się, że w tonie jego głosu wyczuła odrobinę smutku. Szybko wyrzuciła to podejrzenie z głowy, musiało jej się tylko wydawać.

– Brak ci odwagi, by po tym spojrzeć mu w twarz? – zadrwiła Miranda.

– Myślałem, że masz więcej oleju w głowie, wasza wysokość, i sama zorientujesz się, co to wszystko oznacza dla Harolda. Jimmy już w Dumanie powiedział żołnierzom o naszej obecności. Może dlatego tak łatwo opuściliśmy miasto… Nie wiem, dlaczego czekali na nas tutaj, a nie próbowali pojmać od razu. W każdym razie na pewno powiedział im, kto udzielił nam schronienia i że Haroldowi bardzo zależało na tym, by nasza obecność nie została odkryta. Prawdopodobnie już go aresztowali lub zrobią to niebawem, gdy dotrą do nich wieści, że nie udało się nas zatrzymać.

Momentalnie wściekłość i strach zniknęły. Zastąpiło je otępienie i niedowierzanie, sprawiając, że Miranda mogła tylko stać i patrzeć przed siebie półprzytomnym wzrokiem. Ani przez chwilę nie przyszło jej do głowy, że Harold mógł na tym ucierpieć. Wyobraźnia już podsunęła jej obraz strażników siłą wyciągających starca z domu i zamykających go w więzieniu. Jak długo mógł wytrzymać w chłodnych lochach, pijąc tylko zimną wodę i jedząc skromne posiłki dwa razy dziennie?

Po chwili zrozumiała jednak, że ta wizja byłaby najłagodniejsza. Przecież czasy i rządy się zmieniły! Równie dobrze mogą przesłuchiwać i torturować Harolda, aż nie wyjawi im tożsamości ludzi, których ukrywał. Ile mógł znieść stary, schorowany człowiek? Wcześniej umrze, czy powie oprawcom prawdę, by ulżyć cierpieniom?

Łzy stanęły Mirandzie w oczach, gdy pomyślała o dobroci, jakiej doznała ze strony Harolda. Zaryzykował wszystko i dał im schronienie. Tak bardzo cieszył się, gdy okazało się, że prawowita królowa Armandaru żyje. Co więcej, dał jej ten piękny miecz, by mogła wywalczyć wolność dla ojczyzny i ponownie zasiąść na tronie.

Patrząc na zakrwawione ręce Gelu, jakaś cząstka niej cieszyła się, że sytuacja potoczyła się w taki sposób. Skoro Harolda czekały tortury i niesprawiedliwa śmierć, to dlaczego ten, który do tego doprowadził, nie miałby umrzeć. Szybko jednak wyrzuciła tę myśl z głowy, chociaż cień w sercu pozostał. Królowa nie mogła myśleć w taki sposób, bo nie przyniosłoby to niczego dobrego dla przyszłego Armandaru.

– Obiecałem, że pomogę ci uratować Rolanda – odezwał się nagle Gelu, a Miranda dopiero teraz zorientowała się, że ponownie założył kaptur na głowę. Nie mogła już dostrzec wyrazu twarzy elfa i tym razem trochę ją to zaniepokoiło. – Jednak jeśli masz zamiar dalej robić mi wyrzuty i nie chcesz podróżować w moim towarzystwie, to najlepiej będzie, jeśli nasze drogi teraz się rozejdą. Decyzja zależy od ciebie.

Chcesz zostawić mnie na pewną śmierć?, pomyślała w pierwszej kolejności, lecz w porę ugryzła się w język. Skoro sama wyzwała Gelu od morderców i najgorszych szubrawców, to nie miała powodów, by się dziwić, że postanowił odejść. Nie spodziewała się jednak, że w pierwszej kolejności zapyta o pozwolenie, co trochę ją zaniepokoiło.

Wiedziała, że sama sobie nie poradzi, potrzebowała kogoś takiego jak Gelu. Tylko czy mogła mu znów zaufać? Nie, odpowiedziała sobie. Dopóki nie opowie swojej historii, nie wyzna, dlaczego został wygnany z ojczyzny, nie będzie potrafiła spojrzeć na niego tak jak dawniej. Już zawsze będzie się obawiała, że zrobi coś, co jej się nie spodoba, w końcu z taką łatwością zabił tych wszystkich ludzi. Nawet zapewnienia Harolda o tym, że elf to najlepszy towarzysz, jakiego mogła spotkać na swej drodze, nie były w stanie jej teraz uspokoić. Przecież mógł go zwieść, pozorując przyjaźń. Nawet ją mógł teraz zwodzić. Jaką miała pewność, że Gelu nie pracował dla cesarza Harukyu, cały czas tylko udając troskę o jej bezpieczeństwo?

Jeśli masz wątpliwości, serce podpowie ci, co powinnaś zrobić. Gdy była małą dziewczynką, matka bardzo często powtarzała jej to zdanie. Zapomniała tylko wspomnieć, że nie zawsze to jest możliwe, pomyślała z goryczą Miranda. Obecnie w sercu miała jedynie pustkę. Czuła się zagubiona, w ogóle nie wiedziała, co powinna zrobić. Zrzucono na jej barki problemy, które zaczynały już ją przytłaczać. Jeszcze trochę i nie da rady ich dalej dźwigać, a przecież była dopiero na początku tej długiej i trudnej drogi.

Wspomniała pierwsze spotkanie z Gelu. Od razu uwierzyła we wszystko, co powiedział jej elf, mimo że zdawało się to tak nierealne i nie miał żadnych dowodów, by potwierdzić swoje słowa. W pełni mu zaufała, nawet wtedy, gdy powiedział, że został wygnany z Ilathis. Nie drążyła tematu, chociaż niewiele osób na jej miejscu postąpiłoby w ten sam sposób. Gdyby zrobiła coś takiego kilka lat wcześniej, zostałaby surowo skarcona przez lorda Garavela. Czy postąpiła tak głupio, bo zafascynowała ją inność nieznajomego? Jednak w ciągu ostatnich kilkunastu dni czuła się bezpiecznie w towarzystwie Gelu, czuła, że mężczyzna troszczył się i dbał o nią, mimo że często się nie zgadzali.

– Chciałabym, abyś został – powiedziała nieśmiało Miranda. – O ile wyba…

– Spakuj resztę zapasów i idziemy – przerwał jej w połowie zdania.

– A co z nimi? – zapytała cicho Miranda.

– Nie mamy czasu, by ich pochować, może niedługo znajdzie ich patrol, który wyślą, by sprawdzić, co tu się stało – odpowiedział Gelu, odcinając uprząż kuca i puszczając go wolno. – Musimy się spieszyć, by nie zdobyli nad nami przewagi. Chciałbym dotrzeć do Kavio, zanim zorientują się, co tu zaszło. A potem jak najszybciej opuścić ten kraj. Szkoda, że nie wiemy, co Jimmy o nas powiedział.

Trzeba było go szczegółowo wypytać, a nie od razu zabijać, pomyślała Miranda, ale nie powiedziała tego na głos. Tylko sprowokowałaby kolejną kłótnię, a na to nie miała już siły. Przypięła miecz do pasa, założyła plecak i była gotowa do drogi. Idąc za Gelu, ani razu nie obejrzała się za siebie. Cały czas zastanawiała się, ile trupów zostawi za sobą, jeśli uda jej się odzyskać tron.

~ * ~

Nie wiem czemu, ale jakoś nie potrafię już pisać rozdziałów mniej więcej równej długości. Zawsze coś wyjdzie albo za długie, albo za krótkie. Albo tak się rozpiszę, że rozdział trzeba podzielić na trzy części. Będziecie musieli się do tego przyzwyczaić.