Rozdział 14: Wiedźma cz. 3

– Życie? – powtórzył Gelu, uważnie obserwując Fan Ling, jednak ona zachowywała się tak, jakby w ogóle go nie słyszała.

– Och, to zależy – powiedziała obojętnie. – Czasem biorę języki, zdarza się też, że ktoś posiada jakieś ważne informacje, którymi może zapłacić. Ludzie są jednak tak gadatliwą rasą, że sami z siebie zdradzą wszystko, zanim podam cenę. Przydałoby mi się też oko… Ale od ciebie chcę tylko i wyłącznie życie.

Elf zacisnął dłoń na rękojeści sztyletu, był gotowy do ataku, gdyby zaszła taka potrzeba. Mimo że starucha twierdziła, że magia wiedźm różni się od tej, jaką władają czarodzieje, nie miał zamiaru ryzykować. Musi działać nadzwyczaj szybko, nie dając jej ani chwili czasu, by mogła rzucić jakieś zaklęcie. Gorzej, jeśli już miała w zanadrzu kolejną sztuczkę związaną z roślinami.

– Ja mam umrzeć, czy zabić kogoś dla ciebie? – zapytał Gelu, gotów natychmiast zaatakować, gdyby Fan Ling chciała go zabić.

– Uspokój się, młodzieńcze, i puść ten sztylet, bo jeszcze komuś stanie się krzywda. Nie miałam na myśli niczyjej śmierci – oznajmiła ze śmiechem.

Elf ani trochę nie podzielał tego entuzjazmu. Nie miał też zamiaru jej posłuchać, nadal mocno trzymając broń. Patrzył prosto w błyszczące, zielone oko Fan Ling, zastanawiając się, czy wcześniej próbowała uśpić jego czujność, udając miłą i pomocną, by teraz pokazać swoje prawdziwe oblicze.

– Ech, ta dzisiejsza młodzież – westchnęła starucha. – Powiem to wprost, ceną za pomoc w dostaniu się do Kavio jest dwadzieścia lat twojego życia, elfie.

– Nie rozumiem – powiedział zaskoczony Gelu, puszczając rękojeść sztyletu.

Nigdy nie słyszał o czymś takim. Kontrola nad życiem i śmiercią pozostawała nie tylko poza zdolnościami czarodziejów, ale także wszystkich innych istot na tym świecie. W Ilathis już od najmłodszych lat uczono o tym elfie dzieci. Życie dawali bogowie i to oni decydowali, kiedy należało je odebrać. Nikt inny nie miał prawa o tym decydować, bo równało się to z świętokradztwem.

– To proste. Od życia, jakie ci pozostało, odejmę dwadzieścia lat – wyjaśniła Fan Ling.

– Takiej ceny żądasz od ludzi, którzy tak krótko żyją na tym świcie? – zapytał Gelu, chociaż na samą myśl o tym robiło mu się niedobrze. Jak dość spokojna do tej pory rozmowa mogła zakończyć się w ten sposób? Do takiego potwora nie przyszedłby nawet w największej desperacji!

Fan Ling uśmiechnęła się szeroko, jakby słowa elfa bardzo ją ucieszyły, chociaż on nie wiedział, w jaki sposób to pytanie mogło spowodować taką reakcję. Już miał zamiar powiedzieć wiedźmie, co sądził o jej ohydnych praktykach, ale ona jakby w magiczny sposób to przewidziała. Momentalnie spoważniała i odezwała się jako pierwsza:

– Oczywiście, że nie żądam od ludzi tak wysokiej ceny, przeważnie rok lub dwa lata, ewentualnie kilka miesięcy, w zależności od tego, kto przychodzi i czego ode mnie chce. Nie przypuszczałam, młodzieńcze, że tak się zezłościsz o te dwadzieścia lat, skro twoja rasa żyje do kilkunastu tysięcy.

– Chodzi o samą ingerencję w cudze życie – oznajmił Gelu, ledwo powstrzymując się od krzyku. Bardzo żałował, że Miranda nie brała udziału w tej rozmowie, bo teraz na pewno całkowicie by go poparła. I mogliby się wynieść z domu staruchy, znajdując inny sposób na przedostanie się do Kavio. Chyba że zdesperowana kobieta oddałaby swoje życie byleby tylko uratować narzeczonego. Szybko otrząsnął się z tej nieprzyjemnej myśli, nie chcąc postrzegać królowej w tak złym świetle. – Przecież nikt nie wie, jak wiele czasu dano mu na tym świecie. Co więcej, w każdym momencie może wydarzyć się jakiś wypadek czy nagła choroba. Nawet dwa lata mogą być ostatnimi dwoma latami w życiu człowieka.

– Skoro mam taką możliwość, nie widzę powodu, by z niej nie korzystać. Cóż, to oczywiście zawsze jest ryzyko, ale nikogo do tego nie zmuszam. Zresztą młodzi ludzie zazwyczaj nie zdają sobie jeszcze sprawy, jak cenne jest życie. Ja znam tę wartość i dopóki mogę przebywać na tym świecie chociaż trochę dłużej, nie mam zamiaru z tego rezygnować. Wierzę, że to błogosławieństwo bogów, że żyję dłużej niż inne wiedźmy, bo mam do spełnienia jakieś ważne zadanie. A gdy to zrobię, w spokoju odejdę do drugiego świata, szczęśliwa, że dano mi możliwość zrobienia czegoś dobrego – powiedziała z pasją, jakby wierzyła w to całym sercem.

Gelu już sam nie wiedział, co o tym myśleć. Nie podzielał zdania Fan Ling, lecz powoli do jego serca wkradały się wątpliwości. To w Ilathis nauczono go, że życie jest największą świętością, ale zarazem dotyczyło to tylko i wyłącznie elfów. Dla jego pobratymców ludzie nie mieli większej wartości niż zwierzęta. Mężczyzna nie po raz pierwszy wątpił w słuszność tej ideologii, już za długo żył w królestwach ludzi, by postępować zgodnie z tym, czego uczono go w domu. Przecież bogowie mogli mieć zupełnie inne plany i tym razem to starucha mówiła prawdę.

– Życie ofiarowane nam przez bogów jest bardziej skomplikowane, niż ci się zdaje – wyrwała go z zadumy Fan Ling. – Rzeczywiście każda żyjąca istota dostaje ileś lat, jednak nikt, nawet bogowie, nie jest w stanie przewidzieć śmiertelnych wypadków czy nagłych morderstw. Nawet jeśli nie jest pisane ci przeżyć tej szalonej ekspedycji do Kavio, w co oczywiście nie wierzę, to otrzymam całe dwadzieścia lat z twojego życia. Naturalnie to od ciebie zależy, czy zgodzisz się zapłacić tę cenę, czy wolisz znaleźć inny sposób na wejście do stolicy. Ja do niczego nie będę cię zmuszać, możesz to sobie dokładnie przemyśleć, jeśli masz taką ochotę.

Gelu milczał, dokładnie analizując całą sytuację. Nie mógł nie dotrzymać obietnicy złożonej Mirandzie, ale to równało się złamaniu praw obowiązujących w Ilathis. Tylko że już nie należę do społeczności elfów, pomyślał z goryczą. Już nikogo to nie zainteresuje, nie spotka go żadna kara. Obarczy jedynie własne sumienie.

– W jaki sposób chcesz nam pomóc? – zapytał, chcąc najpierw przekonać się, czy tak wygórowana cena była tego warta.

– Mówiąc twoim językiem, rzucę na was zaklęcie iluzji. Wejdziecie do stolicy, wyglądając jak strażnicy. Dalej jednak będziecie musieli radzić sobie sami, sugeruję założenie czarnej peleryny z kapturem. Ludzie wezmą was za przedstawicieli Krwawego Lotosu i będziecie mogli bezpiecznie chodzić ulicami miasta, o ile nie zrobicie czegoś głupiego.

– A co z wyjściem?

– Moja pomoc obejmuje jedynie dostanie się do Kavio. Nawet gdybym utkała dla was drugie zaklęcie, to nic to nie da, skoro będziecie mieć dodatkowy balast – mruknęła pod nosem Fan Ling. – Skoro ryzykujesz życiem dla jakiegoś głupiego lordziątka, to sam musisz wymyślić, jak wydostać się z miasta.

– Zgoda, oddam ci dwadzieścia lat mojego życia – powiedział Gelu, sprawiając, że na twarzy staruchy pojawił się szeroki uśmiech.

Gelu nadal miał wątpliwości odnośnie takiego postępowania, ale nie potrafił znaleźć innego wyjścia z sytuacji. Elf i była królowa za bardzo rzucali się w oczy, by w jakikolwiek sposób wmieszać się w tłum, udając Armandarczyków. Nie wiedział też, ile informacji zdradził Jimmy, tym bardziej, że znał cel ich podróży. Możliwe, iż już Bardziej rygorystycznie sprawdzano ludzi udających się do Kavio. Nie mogli pozwolić sobie na dalszą zwłokę. Im szybciej opuszczą Armandar, tym lepiej.

– Przygotuję odpowiednie zaklęcia – oznajmiła Fan Ling. – Królowa prześpi całą noc, więc wyruszycie jutro rano.

Gelu tylko skinął głową, po czym wyszedł z domu, uznając rozmowę za zakończoną. Starucha go nie zatrzymała, co bardzo mu odpowiadało, najwyraźniej i ona powiedziała już wszystko, co chciała.

~ * ~

Fan Ling zaproponowała Gelu, by noc spędził w jej domu. Nie miała dodatkowego łóżka, ale mógł rozłożyć koc pod dachem i ochronić się od zimna, które zwiastowało zbliżającą się wielkimi krokami jesień. Elf jednakże odmówił, woląc przebywać na świeżym, mimo że chłodnym powietrzu, które nie było przepełnione zapachami rozmaitych ziół. Nie musiał się też obawiać kolejnego podstępu, chyba że starucha postanowiłaby zaatakować go za pomocą magii. Przed tym jednak nie potrafił się w żaden sposób ochronić.

Wszedł na jedno z drzew rosnących niedaleko domu i wygodnie ulokował się na dość szerokiej gałęzi. Z tego miejsca z łatwością widział wnętrze pokoju, w którym spała Miranda, a zarazem sam był niewidoczny dla każdej osoby, która wyjrzałaby przez okno. Początkowo chciał ukradkiem obserwować Fan Ling, ale nie znał się na magii, nie potrafiłby rozszyfrować, czy pracowała nad prawdziwym zaklęciem, czy szykowała dla nich nieprzyjemną niespodziankę.

Obserwując śpiącą kobietę, Gelu zastanawiał się, jak to się stało, że łamał dla niej niemal wszystkie zasady, jakimi kierował się w życiu. Miranda nie miała w sobie absolutnie nic szczególnego, a mimo to już obiecał pomóc jej w wygraniu wojny, zgodził się oddać swoje życie, by mogła odszukać narzeczonego, którego nie dość, że tak naprawdę nie kochała, to jeszcze mógł już nie żyć lub wcale nie potrzebować pomocy, z całego serca życząc śmierci królowej.

Tryby przeznaczenia poszły w ruch, przypomniał sobie słowa Eriki. Czy rzeczywiście bogowie specjalnie doprowadzili do skrzyżowania ich ścieżek? Czy właśnie dlatego akurat tamtej nocy Erika skontaktowała się z nim po raz pierwszy i powiedziała, że jest Wybrańcem? Nie!, skarcił się Gelu w myślach. Nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie. Doświadczył tego na własnej skórze, zbyt długo ufając słowom matki. Gdyby nie głupia nadzieja, nie doświadczyłby tak wiele smutku i bólu. Może byłby teraz zupełnie innym elfem, nie zostałby wygnany i nigdy… Nigdy nie zakochałbym się w Laventel, pomyślał z goryczą.

Gelu spojrzał w pochmurne, nocne niebo, by odgonić ponure myśli, lecz na nic się to nie zdało. Ból i tęsknota za ojczyzną nie chciały odejść, mimo że z całych sił próbował zdusić te uczucia. Od tak dawna o tym nie myślał, a teraz wszystko wróciło i to kilkukrotnie silniejsze. Co pomyśleliby o nim najbliżsi, gdyby go teraz zobaczyli? Czy poznaliby w nim tamtego młodego elfa, którego Faldorn pod karą gorszą od śmierci wygnał z Ilathis? Nie, odpowiedział sam sobie, mimo że ta świadomość spotęgowała jego cierpienie. Stałem się zupełnie inną istotą. Nie przetrwałbym, gdybym się nie zmienił.

Zdjął z szyi wisiorek, który dała mu Laventel i przez chwilę przyglądał się niedużej ozdobie. Oddałby dwa tysiące lat swojego życia, a nawet więcej, byleby ona była tu z nim. By razem mogliby dzielić smutki i radości z życia w królestwach ludzi. Zwiedziliby świat, może udali się na inny kontynent. Kto wie, czy gdzieś daleko nie żyją inne elfy, może w ich ojczyźnie znaleźliby dom.

Zacisnął wisiorek w dłoni, przyciskając do serca. To nie był odpowiedni czas na rozmyślanie o czymś, co nigdy się nie wydarzy. Mimo że to okropnie bolało, musiał przyznać rację Haroldowi i żyć dalej, zapominając o Laventel. Najwyraźniej zdecydowała zostać w Ilathis i spełnić swoje obowiązki wobec ojczyzny elfów i jej mieszkańców. Nie mógł jej za to winić, bo przecież tak samo postępowała Miranda, a była to jedna z cech, jaką bardzo cenił u ludzkiej królowej.

Mimowolnie pomyślał o dniu, w którym po raz pierwszy zobaczył córkę Faldorna. Od dawna nie potrafił oprzeć się myśli, że to właśnie wtedy zapadła decyzja, która doprowadziła go do obecnego momentu.

~ * ~

– Synku – usłyszał zniecierpliwiony głos matki.

Gelu całkowicie zignorował wołanie, nie podnosząc nawet głowy z poduszki. Przykrył się kocem, mimo że wcale nie było mu gorąco, i mocno przyciągnął kolana do piersi. Miał nadzieję, że z daleka sprawiał wrażenie chorego i uda mu się przekonać do tego kłamstwa matkę. Chociażby dzisiaj. Wystarczy mu tylko ten jeden jedyny dzień, bo wiedział, że później znów zostawi go w spokoju.

– Synku – powtórzyła kobieta. – Musimy wychodzić, bo się spóźnimy.

To idź sama, pomyślał Gelu, zamykając mocno oczy, jakby to mogło w czymś pomóc. Ledwo to zrobił, gdy usłyszał, że drzwi od pokoju otwierają się. Przez chwilę do jego uszu nie dotarł żaden dźwięk, dlatego lekko uchylił powieki, by zorientować się, dlaczego matka nie weszła do środka.

W pierwszej chwili w ogóle jej nie poznał. Niemal we wszystkim różniła się od kobiety, z którą codziennie jadł śniadanie i kolację. Teraz stała wyprostowana, przez co wydawała się znacznie wyższa. Wiecznie rozczochrane i brudne włosy umyła i starannie uczesała, upinając w luźny kok, który ozdobiła świeżymi, kolorowymi kwiatami. Do tego założyła zwiewną, jasnozieloną sukienkę, idealnie podkreślającą smukłą sylwetkę. Najbardziej jednak zaskoczył go nieznikający z twarzy matki serdeczny uśmiech.

Gelu nie potrafił powstrzymać napływających do oczu łez. Nie dość, że widział ją taką… normalną po raz pierwszy, odkąd pamiętał, to wiedział, że nie zrobiła tego dla niego.

Po chwili kobieta weszła do pokoju i usiadła na łóżku. Gelu zdziwił się, gdy położyła dłoń na jego policzku. Przez ułamek sekundy miał nadzieję, że okaże mu nieco czułości, że może ta zmiana nie była jednodniowa, że naprawdę zaczęło jej zależeć na synu, nie na potworze, jakiego stworzyła przed laty. Gorzko się jednak rozczarował, gdyż bardzo szybko zabrała rękę i odwróciła głowę w stronę okna. I jedyne, co czuł elf to chłód, który zostawiły przeraźliwe zimne dłonie matki.

– Co się dzieje, synku? – zapytała, chociaż w ogóle na niego nie patrzyła. Przez chwilę Gelu miał wrażenie, że oczy matki ponownie zaszły mgłą, lecz gdy mrugnął, wszystko wróciło do poprzedniego stanu. Chociaż znów wyglądała na nieobecną, jakby myślami znajdowała się w zupełnie innym miejscu. – Przecież mamy dzisiaj tak radosne święto, księżniczka kończy dwieście lat i staje się dorosłą kobietą. Po raz pierwszy opuści tereny pałacu i wszyscy będą mogli ją zobaczyć – wyjaśniła, chociaż Gelu doskonale to wiedział, elfy od tygodni nie rozmawiały o niczym innym.

– A może księżniczka nie chce, by wszyscy na nią patrzyli – mruknął pod nosem, zbyt dobrze znając to nieprzyjemne uczucie. Gdziekolwiek nie poszedł, wszyscy odwracali głowy, by mu się lepiej przyjrzeć, wszyscy doskonale wiedzieli, kim był, synem Szalonej Rossetii.

– Co ty mówisz, synku? To tradycja w rodzinie królewskiej. Księżniczka wraz z rodzicami przez kilka miesięcy będzie podróżować po Ilathis, by wszyscy mieszkańcy naszej ojczyzny mogli zobaczyć swoją przyszłą królową. Na pewno wyrosła na piękną, młodą kobietę – zadumała. – Chodź, synku – dodała niemal błagalnym głosem. – Od kilku dni nie wychodziłeś z domu, dobrze ci to zrobi.

Gelu uległ namowom matki, jednak zrobił to bardzo niechętnie. Ani trochę nie obchodziła go księżniczka i osiągnięta przez nią pełnoletniość. Miał tylko nadzieję, że elfy będą zajęte podziwianiem urody córki Faldorna lub jej brakiem i tym razem nikt nie zwróci na nich większej uwagi. Proszę, Ylthin, chociaż przez jeden dzień chciałbym poczuć się jak zwykły elf. Chociaż jeden dzień…, pomodlił się w duchu, żałując, że w nocy nie zakradł się do ołtarza bogini, by tam złożyć jej odpowiednią cześć.

~ * ~

Przy drodze, którą wyznaczono na pochód dla rodziny królewskiej zebrali się już niemal wszyscy okoliczni mieszkańcy. Każdy elf założył swój najlepszy strój, a włosy ozdobił różnokolorowymi, świeżymi kwiatami lub drobnymi, mieniącymi się w słońcu klejnotami. Wszystkim dopisywał radosny nastrój, a uśmiechy nie znikały z twarzy. I chociaż raz Gelu pragnął być częścią tej społeczności, nie kimś wiecznie odtrącanym na bok. Ale w głębi serca wiedział, że to tylko dziecięce, nierealne marzenia.

W pierwszym odruchu Gelu miał ochotę wdrapać się na jedno z ogromnych drzew, które rosły przy drodze. Stamtąd doskonale widziałby wszystko, co działo się w dole, a sam nie zostałby przez nikogo zauważony. Szybko jednak wyrzucił ten pomysł z głowy. Wątpił, by matka zdołała do niego dołączyć, a skoro już się zgodził z nią przyjść, to mogli ten czas spędzić razem. Chociaż raz być normalną rodziną…

– Chciałbym kiedyś zbudować dom na drzewie i tam zamieszkać – szepnął Gelu rozmarzonym głosem, obserwując poruszane przez lekki powiew wiatru zielone liście.

– Synku, drzewa to domy zwierząt – wyjaśniła matka takim tonem, jakby zwracała się do małego dziecka, które dopiero poznaje świat.

– Ale dawno, dawno temu, zanim ludzie zmusili nas do odejścia na zachód, mieszkaliśmy na drzewach – upierał się przy swoim. – Podobno były tak olbrzymie, że nawet mieściły się na nich pałace. Mistrz Täsartir mówił też… – Gelu urwał gwałtownie, żałując, że w porę nie ugryzł się w język.

Kątem oka zerknął na matkę i ani trochę się nie zdziwił, gdy dostrzegł malujący się na jej twarzy grymas złości. Tak bardzo chciał powiedzieć coś miłego, by podtrzymać dobrą atmosferę, lecz jak zawsze nie wyszło. Od dawna starał się nie wspominać o Mistrzu Täsartirze, mimo że regularnie odwiedzał elfa i dużo z nim rozmawiał. Gelu nie potrafił zrozumieć, dlaczego kobieta tak bardzo nie lubiła uczonego, podczas gdy jej syn uważał go za swojego przyjaciela, jedyną osobę, która starała się go zrozumieć i nie pogardzała z powodu wyglądu i pochodzenia.

– Znów byłeś w Akademii? – zapytała.

Gelu jedynie skinął głową, nie wiedząc, co miałby powiedzieć. Wszelkie dyskusje na temat Mistrza Täsartira oraz samej Akademii zawsze kończyły się tak samo. Matka trzymała się swojego zdania, jakby tylko ono było słuszne. Nie próbowała nawet w najmniejszym stopniu zrozumieć syna.

– Ile razy mam ci mówić, synku, że to nie jest odpowiednie towarzystwo dla ciebie? Tylko przeszkadzasz uczonym w ich pracy – zaczęła swoją standardową wypowiedź, podczas gdy Gelu tylko stał i mocno zaciskał pięści, by opanować złość i nie powiedzieć niczego nieprzyjemnego. – Powinieneś bawić się z dziećmi w twoim wieku, póki jeszcze nie masz żadnych obowiązków.

– Wyrosłem już z zabaw – skłamał Gelu, mimo że czuł się bardzo źle, specjalnie tając prawdę przed matką. Z przyjemnością spędzałby czas ze rówieśnikami, jednak oni tego nie chcieli.

– Synku… – zaczęła Rossetii, lecz przerwało jej głośne wołanie jednego z najmłodszych dzieci, które rączką wskazywało między drzewa, gdzie w oddali było już widać orszak. Gelu odetchnął z ulgą, gdy rozmowa nie została dokończona, wiedział bowiem, że później matka nie nawiąże już do tego tematu.

Widząc zbliżającą się rodzinę królewską, elfy, które przyniosły ze sobą instrumenty, zaczęły grać. Delikatne dźwięki harf, fletów i dzwonków idealnie komponowały się z szumem liści. Była to radosna muzyka, która w połączeniu z odgłosami przyrody docierała do głębi serca, sprawiając, że wszystkie smutki znikały, a zastępowała je radość. Tak wielka, że pragnęło się być częścią tej melodii, wnieść w nią własne szczęście.

Po chwili ci, którzy nie grali, zaczęli śpiewać. Nawet Gelu dołączył do melodyjnych głosów, czując, że po raz pierwszy w życiu był w pełni częścią społeczności elfów. W jego sercu także zakwitła radość spowodowana muzyką. Pragnął, by ten moment trwał jak najdłużej, bo nie chciał wracać do szarej rzeczywistości.

Niebawem królewski orszak wyłonił się spomiędzy drzew, a pieśń przybrała na sile, chociaż Gelu nie sądził, by było to możliwe. Radość była olbrzymia, wręcz czuło się ją w powietrzu. Co więcej, skierowano ją dla jednej osoby.

Tego dnia to pieśń najbardziej zachwyciła Gelu, księżniczkę zaszczycił tylko jednym, przelotnym spojrzeniem. I mocno się rozczarował. Jechała na śnieżnobiałym jeleniu zaraz obok Faldorna, który o wiele bardziej zaintrygował młodego elfa. Laventel wyglądała jak zwyczajna młoda kobieta, nie wyróżniała się niczym szczególnym poza srebrnym diademem oraz suknią zdobioną nie tylko białymi kwiatami, ale także mnóstwem maleńkich, połyskujących w promieniach słońca kryształków. Mimo że elfka cały czas serdecznie się uśmiechała w stronę śpiewających, Gelu wyraźnie dostrzegł w jej oczach dumę. Ona cieszyła się, że wszyscy na nią patrzą i podziwiają!

Gdy orszak zniknął w oddali, pieśń i muzyka gwałtownie ucichły, jedynie drzewa wygrywały nadal swoje melodie. Gelu czuł jednak, że nadal nosi w sercu tę radość. Jedno spojrzenie na matkę utwierdziło go w przekonaniu, że i ona czuła podobnie. Nie wiedział, jak długo będzie to trwało, dlatego miał zamiar wykorzystać każdą minutę czy godzinę, nie wspomniawszy więcej o Akademii. Nie spodziewał się, że ona rozpocznie ten temat, gdy wraz z pozostałymi elfami powoli zaczęli rozchodzić się do domów.

– Nie sądziłam, że tak szybko dorośniesz, synku. Minie jeszcze sto pięćdziesiąt lat, zanim osiągniesz pełnoletniość, ale skoro nie chcesz już bawić się z rówieśnikami, to nie mogę cię do tego zmuszać.

– Będę mógł szybciej zostać uczonym? – zapytał z nadzieją Gelu.

Oczy błyszczały mu z podniecenia, gdy wyczekująco patrzył na matkę. Było to jego największe marzenie i nigdy nie miał zamiaru rezygnować, szczególnie że Mistrz Täsartir powiedział, że świetnie się do tego nadawał, uważając Gelu za wyjątkowo ambitnego i głodnego wiedzy młodego elfa. Co więcej, status uczonego dałby mu dostęp do wszystkich ksiąg trzymanych w bibliotece Akademii od tysiącleci. A wśród nich na pewno kryły się odpowiedzi dotyczące znaków, jakimi naznaczyła go matka. Znalazłby je i udowodnił, że Rossetii wcale nie oszalała, a rzeczywiście objawiła jej się Ylthin.

– Synku, przecież wiesz, że nowicjusze w Akademii muszą być pełnoletni. Od tej reguły nie ma żadnych wyjątków – powiedziała. Niemal cała radość uleciała z Gelu, pozostawiając rozczarowanie. – Myślałam o leśnej straży, oni uczą wszystkie elfy, bez względu na wiek. Mógłbyś zostać wspaniałym wojownikiem jak twój dziadek. Co ty na to, syneczku?

Młody elf zastanowił się nad tym przez chwilę. W lepsze dni Rossetii czasem opowiadała mu o swoim ojcu, który kilkanaście tysięcy lat temu walczył na wojnie z ludźmi próbującymi odciąć Ilathis od Eámanë. Gelu zawsze podziwiał dziadka, ale nigdy nie myślał o tym, by iść w jego ślady, nawet teraz. Uznał jednak, że może to być dobry sposób na spędzenie kolejnych stu pięćdziesięciu lat, szczególnie że matka wyraziła zgodę. Co więcej, w społeczności elfów nadal traktowany był jak dziecko, w każdej chwili mógł zrezygnować z leśnej straży, stwierdzając, że to nie droga dla niego. Mógłby to samo zrobić po osiągnięciu pełnoletniości, oficjalnie decydując się na wstąpienie do Akademii.

– Chcę wstąpić do leśnej straży – powiedział, uśmiechając się wesoło.

~ * ~

* tej gwiazdki nie ma w tekście, chciałam jednak napisać tutaj kilka słów wyjaśniania, by nie było niepotrzebnych nieporozumień, szczególnie że w treści opowiadania wyjaśnienia pojawią się dużo później, a wplecenie ich w narrację Gelu byłoby bez sensu. Chodzi mi o osiąganą przez elfy w wieku dwustu lat pełnoletniość. W moim wyobrażeniu tej rasy elfy dorastają dużo wolniej i okres, który u nas trwa osiemnaście lat, u nich rozłożony został na dwieście. Dlatego też pięćdziesięcioletni Gelu to nadal mały chłopiec.

Muszę obowiązkowo spisywać wszystkie nazwy lub nanosić na baaaardzo prowizoryczną mapę, którą kiedyś narysowałam, o ile jej nie wyrzuciłam, bo okazało się, że państwo graniczące od północy z Armandarem ma dwie nazwy. Mam nadzieję, że ta druga nikomu nie utkwiła w pamięci, bo ostatecznie wybrałam pierwszą, gdyż bardziej mi się podoba.

Ostatnio miałam też duży przypływ weny chęci do pisania. Nie wiem, czy to przez ponowne oglądanie Dragon Balla, układanie puzzli (w sobotę powinny przyjść puzzle 9000 i zapewnić mi dużo rozrywki), czy świadomość tego, że nie mam żadnego okresu pełnego zaliczeń ani sesji. W każdym razie napisałam już wszystkie rozdziały zaliczające się do pierwszej sagi. Oczywiście, zamiast planowanych w ostatnim czasie osiemnastu, zrobiło się dziewiętnaście.